Andi Teichmann, czy ktokolwiek kojarzy to nazwisko? W moim przypadku artysta jeszcze do niedawna zupełnie anonimowy, dziś autor jednej z najczęściej goszczących w odtwarzaczu płyt. Teichmann rozpoczynał od grania w kapelach punkowych, dziś jest perkusistą zespołu BeigeGT, o którym w zasadzie niewiele jesteśmy w stanie napisać – faktem jest natomiast, iż solowa działalność Teichamanna, zainaugurowana przez „Fades”, to już elektronika pełną gębą.
Album rozpoczyna doskonały kawałek „Myschkin”, będący – być może – odniesieniem do tytułowego bohatera „Idioty” Dostojewskiego. Myszkin definiuje niejako klimat całego materiału – kawałek przypomina pulsującą muzykę Superpitchera, pełną prostych, dobrze poustawianych sampli, buchającą chwytliwymi motywami, taneczną i melodyjną zarazem. Dla Teichmanaa takie porównania powinny być w pełni satysfakcjonujące, dla nas satysfakcjonujący jest album „Fades”, wypełniony kompozycjami bardzo udanymi, płynnie i logicznie przechodzącymi jedna w drugą. Prócz tańców i swawoli, nie brakuje tu również spokojniejszych gitarowych odniesień; pamiętajmy, że Teichamnn posiada bardzo rockowy „background”, co słychać również na „Fades” – szczególnie w wyciszającym, ambitnym „Endscapes”. Utwór po kilku minutach rozpędza się nieco do piosenkowego „Tape”, później zaś ponownie wpada w szalony rytm „12”, przypominający wariackie nagrania Mylo. Końcówka albumu to nastrojowe, lekko „emotroniczne” połączenie trzasków z pianinem. No i znakomity, rozmydlony hidden track, skutecznie zachęcający do ponownego uruchomienia krążka. Wszystko zwarte, uzasadnione, fachowo wykończone. Żadnych fuszerek.
Andi Teichmann jest synem saksofonisty jazzowego, choć na „Fades” jazzu nie znajdziemy. Andi jest również członkiem zespołu rockowego, i tutaj szczypta odniesień na pewno istnieje. Tak czy inaczej – „Fades” to przede wszystkim album elektroniczny – solidny i nieprzerwanie miły dla ucha. Oby jak najwięcej takich, w tym przeklętym oczekiwaniu na elektroniczny przełom i dzieło wybitne.
2005
