Donna Regina , Jacaszek, Miłka w Łodzi – 14 stycznia 2006

Ciąg dalszy spotkań z nową muzyką w Łodzi zapowiadał się całkiem przyjemnie, bo i muzyka zarówno Jacaszka i Miłki jak i Donny Reginy to bardzo ciepłe i miłe dla ucha dźwięki, a właśnie Ci artyści mieli trafić, za sprawą Gustaffa, do łódzkiej Jazzgi. I trafili – w wyjątkowo chłodny i wilgotny wieczór, zatem była okazja do ogrzania skostniałych rąk i przemrożonych uszu.     Ciąg dalszy spotkań z nową muzyką w Łodzi zapowiadał się całkiem przyjemnie, bo i muzyka zarówno Jacaszka i Miłki jak i Donny Reginy to bardzo ciepłe i miłe dla ucha dźwięki, a właśnie Ci artyści mieli trafić, za sprawą Gustaffa, do łódzkiej Jazzgi. I trafili – w wyjątkowo chłodny i wilgotny wieczór, zatem była okazja do ogrzania skostniałych rąk i przemrożonych uszu.

    Jak zwykle wpadłem nieco spóźniony i zdaje się, że jeden utwór mi uciekł. Z tego co opowiadała znajoma to na początku były jakieś problemy z nagłośnieniem, także niewiele straciłem. Na szczęście dalej nie było już żadnych problemów i zgromadzona publiczność (a było jej całkiem sporo) mogła bez przeszkód delektować się delikatnym, dość niskim głosem Miłki i doskonale wspólgrającymi z jej barwą podkładami Jacaszka. Ona zdecydowanie na przodzie, przykuwająca uwagę, on schowany za swoim sprzętem, bardziej jak producent czy muzyk sesyjny, a nie główny twórca projektu. Ona kokietująca, choć przy tym bujająca gdzieś w obłokach swoich poezji, on skupiony na dokładnym odtwarzaniu podkładów dla jej liryki.

    Materiał z „Sequel”, który miałem okazję słyszeć nie więcej niż 2-3 razy i to dość dawno, został dość starannie odtworzony, bez zmian czy reinterpretacji na potrzeby koncertowe, ale w tym wypadku to nie zarzut, chodziło przecież o granie piosenek, a nie dzikie improwizacje niewyżytych elektroników, zabawiających się gałkami miksera i efektów ;).

Wokal, a może bardziej poetyckie nucenie Miłki to element zdecydowanie wybijający się w tej muzyce, do niej należy pierwszy plan, choć subtelność i lekkość partii szeptano-śpiewanych pozostawia bardzo dużo miejsca. W wielu momentach miałem wrażenie że ktoś szepcze mi coś do ucha, zresztą o to chyba chodziło artystce, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę tematykę jej tekstów.

    Podkłady, które, przy pomocy laptopa i klawiatury sterującej, tworzył Jacaszek, równie subtelnie wypełniały przestrzeń i uzupełniały warstwę wokalną, wzmacniając przekaz liryczny. Strzaskane w stylu lo-fi, staro brzmiące pianino, szczotki na werblu, specyficzne pogłosy, kontrabas, gdzieniegdzie lekko jazzująca gitara czy „vintage” elektryczne piano – to wszystko tworzyło klimat iście knajpiany i leniwy, ciepłą, letnią noc. Do tego misternie wplecione dźwięki elektroniczne, czy to w postaci wirtualnych analogów (chociażby Absynth, którego barwa „one finger” została użyta w „Terminal Okęcie”) czy zabiegów typowych dla minimali / clicków – szurnięcia, stuknięcia, cięcia. Wszystko dopracowane w najmniejszym szczególe, wymuskane, uporządkowane. Dźwięki leniwie przelewały się po scenie, dając okazję do odpłynięcia razem z nimi i wizjami snutymi przez Miłkę. Dobry, solidny set, oby więcej takich kolaboracji na polskiej scenie.

    Po krótkiej przerwie na scenie zameldowało się niemieckie trio, oczywiście w składzie – wokalistka, gitarzysta i gość odpowiadający za podkłady. W sumie nie spodziewałem się że ujrzę na scenie tak zaawansowanych wiekowo „dziadków”, jakoś ubzdurało mi się że Donna Regina to mniej więcej równolatkowie Lali Puny. Tak czy inaczej, nie miało to specjalnego wpływu na muzykę. A ta była słodziutko-wczesnojesienna, ciepła, wesoła, chwilami trącąca francuskim posmakiem lazurowego wybrzeża (nigdy nie byłem, ale tak sobie to wyobrażam 😉 ).

Materiał z najnowszej płyty, na którym w dużej mierze oparty był występ, jest właśnie taki – optymistyczny, durowy. Bardzo lekka sekcja rytmiczna, gitara często puszczana przez kaczkę, ale taką mało zadziorną, klawisze stonowane, od czasu do czasu jakiś saksofon, wibrafon czy shaker, a nawet hawajskie „zawodzenie” (w „Enemy”). Bardzo grzeczna ta muzyka. Tak samo jak i wokal Reginy Janssen. Wszystko bardzo pastelowe, rysowane kredkami świecowymi. Klimat wędrował od wczesnego popołudnia do późnego wieczoru, w zależności od intensywności podkładu i wykorzystania reverbów.

    Na pewno operowanie pozytywnym nastrojem i spójność warstwy wokalno-instrumentalnej to mocna strona Donny Reginy. Co ciekawe, miałem wrażenie że na scenie występują rozmarzeni Francuzi, mimo że niemieckiego porządku na pewno nie brakowało. Harmonie i brzmienia miały w sobie coś francuskiego (szczególnie w „Fast as a shark” i „Lazy heart”), tak jak w przypadku Stereolab (choć to przecież Brytyjczycy) czuło się tę lekkość i zwiewność. Może tylko od czasu do czasu przydałby się jakiś moment o większej intensywności, z pazurem, w końcu słodycze w za dużej ilości zaczynają mdlić nawet największych łasuchów. Wystarczyłoby przejść na przesterowaną gitarę na ósemkach, trochę podkręcić moc perkusji i zaśpiewać nieco niżej ;). No dobra, akurat tego wieczora nie trzeba było tego robić, ale nie w każdych warunkach sprawdzi się ta formuła, przynajmniej dla mnie.

    Ale nie spekulując, występ Niemców podobał mi się, a znajoma była nawet wniebowięta, podobnie jak duża część publiki. Koncert można uznać za absolutnie profesjonalny, podobnie zresztą jak i występ Jacaszka z Miłką. Cieszy fakt że nasi przedstawiciele w niczym nie ustępowali niemieckiemu, niezwykle przecież doświadczonemu trio, tak od strony artystycznej, jak i technicznej. Przyznam się, że nasz duet kupił mnie swoją wizją muzyczno-liryczną i na pewno w najbliższym czasie sięgnę ponownie po ich płytę i będę uważnie śledzić doniesienia z ich obozu (jeśli w ogóle jest w planach kolejna płyta).

ps. Podziękowania za zdjęcia dla Gościosławy 🙂