Eight Frozen Modules – The Abduction Of Barry

„Układ scalony (ang. integrated circuit, chip, potocznie kość) – zminiaturyzowany układ elektroniczny zawierający w swym wnętrzu od kilku do setek milionów podstawowych elementów elektronicznych, takich jak tranzystory, diody, rezystory, kondensatory. Zwykle zamknięty w hermetycznej obudowie – szklanej, metalowej, ceramicznej lub wykonanej z tworzywa sztucznego.” – Wikipedia.
To nie przypadek, że okładkę „The Abduction of Barry” zdobi właśnie układ scalony. Piąta płyta projektu Kennetha Jamesa Gibsona (znanego również m.in. jako Dubloner, Bal Cath i [a]pendics.shuffle) stanowi dźwiękową ilustrację świata przyszłości, w którym sztuczna inteligencja przejmuje władzę nad ludzkością. Pomimo przewagi intelektualnej i technologicznej, maszyneria jest jednak równie zepsuta i bezwzględna, jak jej ludzcy niewolnicy. Skojarzenia mogą iść również w inną stronę – tytuł nawiązuje prawdopodobnie do… jednego z odcinków „Z Archiwum X”, w którym człowiek nazwiskiem Duane Barry jest regularnie porywany i szpikowany chipami przez obcych. Paranoja, tajemnica, podróże w czasie i przestrzeni, wszechobecny spisek oraz ewoluujący biotechnologiczny potwór mający również sporo wspólnego ze słynnym, oślizgłym monstrum H. R. Gigera – oto miejsca i stany, w które Gibson najczęściej zabiera słuchacza.
Kompozycje, na wzór podanych w powyższej definicji setek milionów elementów, są niebywale złożone, co sprawia że kilka pierwszych podejść może skończyć się zawrotami głowy: zachwycają swoim olśniewającym bogactwem, a jednak chwilami potrafią przytłoczyć nie tyle wychodzeniem poza ramy gatunków, co roztrzaskaniem jej na drzazgi. Muzyka sprawia bowiem wrażenie celowo zepsutej i powykręcanej, jak gdyby układy scalone w głowie Barryego uległy infekcji złośliwego wirusa komputerowego i zaczęły żyć własnym życiem, przemieniając nosiciela w biologiczno-elektronicznego manekina. Najbardziej wyeksponowany jest beat, tak zróżnicowany w zależności od utworu, że przyprawiający o małą schizofrenię. Tymczasem melodie, niekiedy ich resztki, docierają zza szumów, trzasków i odhumanizowanych odgłosów właściwie niemożliwych do pełnego opisania.
Tak, to niestety jeden z tych wymykających się słowom albumów, które lepiej opisać uciekając się do obrazów i skojarzeń, niż używać wyblakłych klisz językowych i pustych szufladek. Rzecz w tym, że nie w porządku byłoby nie mówić o nim w ogóle, ponieważ to chyba kolejny zaginiony klejnot, który nie zdobył szerszego rozgłosu. Kiedy wybrzmią ostatnie takty”The Abduction of Barry”, słuchacz uświadamia sobie, że to on jest Barrym i właśnie został porwany.
2003