Flying Lotus – Los Angeles

O Stevenie Ellisonie vel Flying Lotus było głośno jeszcze zanim podpisał kontrakt z kultowym Warp Records; rozgłos zdobył dzięki podobno niesamowitym występom na żywo, współpracą z Adult Swim (amerykański odpowiednik 4Fun TV) i przede wszystkim dzięki debiutanckiemu albumowi „1983” sprzed dwóch lat. Czarnoskóry Kalifornijczyk zdaje się mieć talent we krwi: jego ciotką była Alice Coltrane, słynna pianistka i żona niemniej słynnego saksofonisty Johna, zaś babcia współpracowała z Four Tops i Michaelem Jacksonem.
Flying Lotus – „Beginners Falafel”

„Z oczywistych powodów Los Angeles jest dla mnie wyjątkowym miejscem, ale przez większość życia go nienawidziłem”, mówi Ellison i ten ambiwalentny stosunek znalazł wyraz w niebywale eklektycznej i zmiennej w nastrojach muzyce, rozległej niczym Miasto Aniołów (także tych upadłych) i zróżnicowanej na wzór jego dzielnic: od ponurych slumsów, poprzez spowitą mrokiem Mulholland Drive, aż po snobistyczne Beverly Hills i plastikową Fabrykę Snów. „Los Angeles” to The Avalanches na kacu, w niedzielny poranek przemierzający metropolię w poszukiwaniu środka przeciwbólowego. Znamienne, że ta oszałamiająca podróż mieści się w niecałych trzech kwadransach, rozłożonych na siedemnaście utworów – na papierze/ekranie wygląda to niewinnie, lecz w głośnikach przemienia się w burzę. To niesamowite, jak wiele można zawrzeć w takich miniaturach! Kleiste beaty, bujające linie basowe, zagęszczone klawisze, trzeszczące dęciaki, stłumione wokalizy… Genialny producent z benedyktyńską drobiazgowością pomieszał jazz, funk, soul, disco, downtempo, dub, glitch, instrumentalny hip-hop i kto wie co jeszcze, dodatkowo okraszając wszystko ciepłym trzaskiem wiekowego winyla.
Flying Lotus – „Golden Diva”

Istna sampleriada, momentami tak błyskotliwa, że aż absurdalna. Poczucie zagubienia, przytłoczenia, a nawet znużenia może towarzyszyć kilku pierwszym odsłuchom, jednak działa to na korzyść płyty, która jawi się jako pewne wyzwanie. Choć długotrwałe i wymagające cierpliwości, odkrywanie kolejnych segmentów jest szalenie satysfakcjonujące, ponieważ przywołuje fantastyczne skojarzenia, nawet jeśli są one czasem zbyt dosłowne – „Begunners Falafal” brzmi niczym zły brat-bliźniak „Witness Dub” Roots Manuvy, „Camel” to powtórka z Tobinowego „Saboteur”, zaś „Parisian Goldfish” znalazłby miejsce w dyskografii Matthew Herberta. Przykłady można mnożyć. Również okładka chyba nieprzypadkowo nawiązuje do artworku „Mezzanine”, nie tylko najdojrzalszego dzieła Massive Attack, ale i łabędziego śpiewu gatunku zwanego trip-hopem. Zamierzona autoironia?
Flying Lotus – „Parisian Goldfish”

Nie jest to najlepsza płyta tego roku, lecz z pewnością jedna z najbardziej wiarygodnych konceptualizacji dusznej, wielkomiejskiej atmosfery od czasu „Endtroducing…” DJ-a Shadowa. Flying Lotus twierdzi, że postrzega swoje kompozycje jako krótkie filmy wyświetlane w głowie. W takim ujęciu „Los Angeles” ma wiele wspólnego z dokonaniami Quentina Tarantino: liczne cytaty składają się na inteligentną i inspirującą lekcję muzycznej historii. Powiew świeżości w hołdzie retro-elektro.
2008