Gudrun Gut – I Put A Record On

Aż dziw bierze, że to dopiero pierwszy solowy album wiecznie zapracowanej Gudrun Gut. Ex-członkini legendarnego Einsturzende Neubauten, grup Malaria! i Matador, djka związana ze stacją Radio Eins, odkrywczyni subtelnej Maschy Qrelli i anielskiej Basi Morgenstern, a do tego jeszcze szefowa wytwórni Monika. Uff! Gudrun Gut pewnie pisałaby książki, gdyby nie parała się muzyką, na „I put a record on” powodowaną wybujałym ekstrawertyzmem i takąż pomysłowością. Artystka cytuje tu rozmaite motywy muzyczne, oswaja się z nimi, zaraz potem wplata je we własne kompozycje i dedykuje konkretnym osobom. Każdy z 11 utworów zawartych na płycie jest właśnie takim mini-podarunkiem, efektem wieloletniego doświadczenia i esencją dobrego smaku Gut.
Płyta jest duszna, ciepła, zamglona, pulsująca, hipnotyczna, ciężka – jakby wykuta ze stali. Z każdym kolejnym ciosem dłuta staje się jednak lekką, misterną mozaiką dźwięków. Dedykowane mamie „Move me” to minimalistyczne argentyńskie tango, wibrujące i rozedrgane, przywodzące na myśl zatłoczone i zadymione kawiarnie. Pijane i ospałe, kipiące upalną elektroniką „Rock bottom Riser” nagrane w asyście związanej z wytwórnią Monika Uty Heller i Matta Elliotta (wokal i gitara) oddaje genialną wokalno – instrumentalną symbiozę, w jakiej pracowała trójka artystów.
Przebojowe, transowe „The Land” to kwintesencja stylu Gut. Składa się nań równy rytm i technoidalne brzmienie, brudne od inspiracji, obarczone masą pulsującego brzmienia. To wszystko czyni utwór tak nieznośnym, że aż pięknym. Mocnym punktem albumu jest znany ze składanki „Girl Monster” utwór „Girlboogie 6”, tutaj w odświeżonym, miękkim jak jedwab wariancie. Zabawa jazzową konwencją ma swoje miejsce w „Last night”, gdzie porwane odgłosy strun i pordzewiałej trąbki dobarwione zostają głębokim, kosmicznym szeptem Gudrun. Łagodne, rozleniwione „Sweet” snuje się jak wspomnienie dziecięcej zabawy na karuzeli, kiedy na dużej wysokości można podglądać anioły. Oniryczne „Pleasuretrain” i pogodne „The Wheel” zabarwione bluesowo zalotnym wokalem Manon P. Duursmy (Malaria! i Matador), poruszają się w tempie zasapanego pociągu, przepełnionego spragnionymi wrażeń pasażerami. „Tip tip” to słodka kołysanka zaklęć uwodząca mroźną grą klawiszy i wyszeptana natchnionym głosem Gut. Płyta zawiera również klaustrofobiczne wideo „Celle”, zaczerpnięte z instalacji przygotowanej wespół ze szwajcarską performerką Pipilotti Rist.
Powłóczyste, kojące mamrotanie Gudrun fantastycznie spaja wszystkie elementy płyty, a wysublimowana linia melodyczna uplastycznia całość, nadając ostateczny kształt utworom. „I put a record on” to pigułka błogostanu i wata cukrowa w jednym. Mało? Na okładce płyty widnieje hasło: „Polish girls rule the world”. No ba!