Jackson and His Computer Band – Smash

Właśnie dzięki takim płytom zasłużona już wytwórnia Warp wciąż jeszcze oddycha świeżym powietrzem. Podczas gdy gwiazdy nagrywają nowe albumy kilka lat bądź wydają kolejne części odgrzewanego Analorda, wytwórnia intensywnie szuka młodych gniewnych, dla których wypuszczenie materiału pod szyldem Warp będzie prawdziwym powodem do dumy. Ową młodą elektroniczną falę reprezentują tacy artyści jak właśnie Jackson Fougeraud – główny bohater naszej historii. Francuz z pochodzenia, perkusista z zamiłowania, z doskonałym debiutanckim albumem na swoim koncie okrzyknięty został jedną z większych elektronicznych nadziei.
Skąd tak wysokie oceny tej płyty, skąd nagła popularność jej autora? Jak się okazuje – Jackson znakomicie potrafi wykorzystywać dotychczasowy elektroniczny [czy może inaczej – „warpowski”] dorobek, czerpiąc inspiracje z ambitnej muzyki tanecznej ostatnich dziesięciu lat, następnie przetwarzając wszystko na swój, oryginalny sposób. Na „Smash” słychać zarówno pozostałości po najlepszych momentach AFX, Autechre, zimną przestrzeń kreowaną niegdyś przez Black Doga, jak i wariactwa Squarepushera. Wszystko to jednak podane jest w nowej oprawie, zmieszane z domieszką świeżych, intrygujących pomysłów. Większośc nagranej przez francuza muzyki opiera się na technice mikro-samplingu i ciągłych rytmicznych eksperymentów, w rezultacie otrzymujemy więc serię odważnych, połamanych kompozycji, do których Jackson w znany sobie tylko sposób dodaje elementy wyjątkowych nastrojów – czasem są to historie opowiadane przez małą dziewczynkę [czteroletnią siostrzenicę autora płyty] innym razem rymy zaproszonego specjalnie Mikea Ladda. Obok ewidentnych „autechrowych” ukłonów na „Smash” znajdziemy odniesienia do chłodów lat 80, sporo komputerowej muzyki przypominającej nieco archaiczne soundtracki do gier Atari, również harmonie przywołujące na myśl słynne elektroniczne płyty Vangelisa sprzed ponad trzydziestu lat [a to już zupełna sensacja, prawda?]. „Smash” słucha się więc z nieustającym poczuciem muzycznej przygody – dźwięki stają się przepięknie nieoczekiwane, zaskakujące, zmieniają swoje położenie – przygniatają masywnym rytmem, aby za moment ulecieć w obszar lekkiego dźwiękowego absurdu; nakreślają fragmenty melodii, aby zaraz potem porwać je w strzępy i rzucić w górę. Czasem ujmują naiwnością, innym razem zniewalają poziomem rytmicznych komplikacji i wykręcenia. Razem ze swym komputerowym bandem Jackson nie czuje kompleksów – nagrał po prostu świetny, żywiołowy, świeży album.
Wytwórnia Warp, choć już nie jedyna, nie najbardziej innowacyjna w elektronicznym światku, wciąż jeszcze potrafi skutecznie walczyć o zachowanie swojej pozycji. Wszystko przypomina muzyczną pokoleniową sztafetę – Jackson przejął właśnie pałeczkę od coraz bardziej zmęczonych idmowych gigantów, aby wykonać dla swego labelu jeszcze jedno okrążenie. Kibicujemy?
2005