Jamie Lidell – Jim

Jakie to uczucie nagrać płytę przystępną, a zarazem wielką? Jamie zna odpowiedź, już się wychyla, już podnosi rękę… i wyciąga środkowy palec.
Ten zuchwały Brytyjczyk w zupełnie nowym wcieleniu każe nazywać siebie Jimem – świrem kąsanym przez różowego, pluszowego węża i popijającym perfumy prosto z flakonu. Kto nie wierzy, niech obejrzy z nim parę wywiadów, niech się powgapia w teledyski, niech się pozachwyca tym, co wyprawia na żywo. Mam wrażenie, że on w ogóle nie trzeźwieje. Krążą ostatnio plotki, że wraz z Różyczką M. i niejaką Marą Carlyle, wschodzącą gwiazdką jazzu, udekorowali swoimi upojonymi (w efekcie jednej z wspólnych londyńskich libacji) wokalami ostatni singiel Franza Ferdinanda. Ten błyskotliwy, szalenie utalentowany jegomość latem rozświetli łuną generowanej energii cały Cieszyn. To pewne.
Po znakomitym projekcie Super_Collider, miażdżącej elektronice wypełniającej „Muddlin Gear” i wreszcie kipiącym od funku krążku „Multiply”, który długo plądrował moją duszę i umysł, nadeszła barwna era „Jima”. Jamie jest chwilowo niedostępny, ale w zastępstwie pozostawił swoje rozmiłowane w grotesce alter ego, dokarmiane i rozpieszczane przez wujków Mockyego i Gonzalesa. Mimo, że najnowsze wydawnictwo znacznie różni się od wysoko notowanej poprzedniczki, dowodzi jednocześnie, że ten nieokiełznany „lord funku” potrafi odnaleźć się w wielu kontrastujących ze sobą gatunkach. Z tłustej masy inspiracji grupami Spinners, Temptation, Four Tops, Jackson 5 czy gęstych odniesień do Steviego Wondera, Marvina Gayea i Otisa Reddinga, Lidell umiejętnie lepi dźwięk za dźwiękiem, by potem gładko przełożyć je na język wokalnych wariacji. Tętniące żarem lat 60-tych chórki, niecierpliwe klawisze, roziskrzona perkusja i płynne basy znakomicie uzupełniają ten retro – klimat, ale na tej znikomej doniosłości kończy się ich rola.
Pierwsze skrzypce zagrał rozbrajający, pulsujący wokal Lidella, nadający ostateczny precyzyjny szlif każdej z kompozycji: od pogodnego „Another Day”, przez energetyzujące „Little bit of feel good”, „Figured me out” i „Where DYou go”, aż po wyrafinowane, refleksyjne „Rope of sand”. Ten fantastyczny głos, ciążący delikatnie w kierunku gospelowskich, soulowych wpływów broni się sam. Jamie Lider. I basta.

2008