Wpisz i kliknij enter

Jimi Tenor – Joystone


Jimi Tenor, choć powszechnie ceniony, od jakichś siedmiu lat nie nagrał płyty, która wzbudzałaby powszechny zachwyt – tak jak to było choćby z „Intervision”, albumem bezsprzecznie najlepszym w całym dorobku Fina. Ciągłe przeprowadzki między kolejnymi labelami (Matador, Sahko, Kitty, Yo, teraz Ubiquity) nie sprzyjały poziomowi kolejnych solowych propozycji Jimiego, więc mimo nadal świetnych koncertów ostatnią studyjną płytą, o której powszechnie mówi się dobrze jest „Out Of Nowhere” z roku 2000. Najwyższy czas to zmienić – tak pewnie myślał Jimi, proponując współpracę mistrzom afrobeat – Kabu Kabu.
I faktycznie – „Joystone” jest próbą powrotu do dawnej formy. Czy jednak udaną? Premierę tej płyty poprzedziła niemal trzyletnia studyjna cisza, podczas której Tenor gromadził dziesiątki, jeśli nie setki kompozycyjnych pomysłów. Efektem jest dwanaście sycących utworów, po brzegi wypchanych aranżacyjnymi smakołykami, utrzymanych w typowej dla Jimiego, funkowej tonacji. Zatrudnienie wiekowych już muzyków Kabu Kabu okazało się ciekawym posunięciem – dość zręcznie wzbogacają oni już i tak mocno pokomplikowane aranże Fina, co więcej, nadają jego kosmicznym tanecznym utworom egzotycznego, folkowego sznytu. Pozostaje żałować, że rola Kabu Kabu na „Joystone” jest tak niewielka – to przede wszystkim płyta Tenora, który robi wszystko, aby każdą sekundą zainteresować słuchacza. Czasami zbyt nachalnie – momentami autor traci dystans, za nim zaś odbiorca, który zmuszony jest balansować na skraju męczącego przesytu. Na szczęście podobnych mielizn jest na „Joystone” niewiele – znajdziemy tu głównie solidne taneczne granie, czasem zaś również prawdziwe perełki, które spokojnie zapisać można do tenorowego kanonu. Elektroniki bardzo niewiele – do czego Tenor zdążył nas już przyzwyczaić. Ciekawostka – pojawia się Fotofon, instrument używany przez Jimiego na koncertach, wciąż zaskakujący swym brzmieniem zarówno słuchacza, jak i samego twórcę.
„Joystone” na pewno nie będzie milestone w dorobku Tenora. Nie zmienia to jednak faktu, że w wielu okolicznościach sprawdzi się doskonale. Jimi, mimo różnej formy w ostatnich latach, nadal posiada wykopany gdzieś w latach 90 patent na wyjątkowe, funkowe kawałki. Ten człowiek konsekwentnie wydeptuje osobistą muzyczną ścieżkę – konsekwentnie opowiada wymyślane przez siebie, romantyczne historie. Co więcej, czasem również eksperymentuje – na „Joystone” z naprawdę dobrym skutkiem.
Poniżej: Video utworu „Sunrise”

2007







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
beau bullet
beau bullet
16 lat temu

osobiście śmiem (smieszne słowo. innit? ) twierdzić, ze małzonka Tenora funkuje lepiej 🙂

Polecamy