Lykke Li – Youth Novels

Coraz bardziej zasadnym staje się stworzenie osobnego serwisu płytowego traktującego wyłącznie o kobiecych wydawnictwach. Tak więc nowekobiety.pl przedstawiłyby kolejną pannę wyrzuconą na brzeg percepcji wielkomiejskich szaraczków przez tsunami damskiego altpopu. Niedługo dobijemy do połowy 2008 i nie wydaje się, żeby One miały przestać nagrywać, z czego można być jeszcze uparcie zadowolonym albo już do zarzygania znudzonym. Pomimo bowiem, że aż tyle głosek łączy słowa wolność i kobiecość to ciągle czekam na tę jedyną, która da radę zorganizować jakiś większy break out.
Żeby jej się udało uciec z więzienia stylu. Na przykład Lykke Li: nagrywa już naprawdę dosyć długo i jest niezła. Ma predyspozycje przecież. Wydany niedawno debiut posiada tak mocarne centrum, że na dobrą sprawę trudno się od niego oderwać. Raz po raz repeatowane piosenki ujawniają jednakże inspirację Bat For Lashes albo nową, udelikaconą Miss Kittin, wiadomo że sięga po Bjork i Stinę, a klimat niekiedy skleja się ściśle z Feist, gdyby produkcją z „Remindera” potraktować „Let It Die”. Więc jest to kolejny kolaż, wypadkowa trendów i, choć słychać oryginalny, osobisty sznyt w tych kawałkach (świetne „Complaint Department”!), jednak jest go za mało, aby „Youth Novels” przetrwało choćby miesiąc.
Czuję się winny, bo to zajebisty album pełen hitów, a ja patrzę w przyszłość. Odmawiam tańca i słodkiego buzi, bo dzieci z tego nie będzie. Irracjonalne, ok, ale tylko w przedziale od pierwszego do setnego razu. Potem już jakby wydaje się to bardziej uzasadnioną postawą, bo ile można słuchać tego typu albumów? „Youth Novels” jest i do tańczenia i do dołowania się. Spełnia swoją rolę także jako muzyka tła, ale kiedy poświęcić jej więcej uwagi ujawnia takie super motywy jak charakterystyczny kafarowy bas, wokalną woltyżerkę, interesujące detale utrzymane w stylistyce lo-fi, komfortową produkcję (facet z Peter Bjorn And John) przywołującą na myśl satynową wyściółkę luksusowego houseu, na której leży przecież, miejscami agresywne i zadziorne, electro albo chłodny i przyjemny w dotyku chamber-popik akuratny jako tło dźwiękowe dla seksownego afterparty w kuchni internatu przy prywatnym liceum.
We wszystko to jednak trudno uwierzyć. Jako urodzony naiwniak oczywiście dałem się uwieść i już pisałem jakieś wiersze, ale pozostałość ewolucyjna po polujących na tygrysy szablozębne przodkach wyła z tyłu głowy jak obłąkana syrena: coś tu nie gra, synu. I rzeczywiście: serio przekonywujące są tylko te nieliczne motywy, w których Lykke Li nikogo nie gra. Kiedy zrzuca z siebie twarze: a) klubowej suni, która dorosła do pierwszych bucików na obcasie i małej czarnej po całym gimnazjum w all starach z fatlaceami, b) obezwładniająco pięknej, ale lekko upośledzonej, a dzięki temu tak przecież uwodzicielskiej, kobietki w stylu Bjork z „Tańcząc w ciemnościach”, c) pin-up girl mierzącej się ze swoim pierwszym egzystencjalnym zawirowaniem, d) kumpeli na imprezę, której zaczynasz pożądać około drugiej w nocy dzięki jej idealnie podkreślonym oczom, włosom spiętym w kok, aaale jesteś za szkłem skarbeńku, etc., etc.. Naiwne, i tylko mężczyźni mogą na takie coś „pujść”.
Chłopcy, ta pani chce nas oczarować, ona wie jak to zrobić. Chce nas zainspirować, ale inspiracja to nowa propaganda. Chodzi więc o to żeby rozebrać pannę z wpływów, z jej brokatowych influences, jakimi raczy epatować wytrwale nawet po dziesiątym drinku. Na „Youth Novels” nie ma żadnych opowieści z lat szczęścia i świeżych tropów na śniegu. Jest za to dorosłe, taksujące oko w twarzy dziecka; oko, które obserwuje i poznaje mechanizm akcja-reakcja. Wie, co zrobić żeby było wam dobrze teraz i żebyście dali się zaryglować teraz, ale nie będzie miało pojęcia jak sprawić żebyście nadal się dobrze bawili za tydzień albo dwa. Jest na to słowo, znacie to słowo, pieprzyć takie dziewczyny!
2008