Monolake – Cinemascope

Robert Henke, mózg i siła sprawcza Monolake, powiedział kiedyś, że muzyka może być opisana dużo lepiej przez pojęcia takie jak „przestrzeń”, „czas”, „barwa” i „rytm”, niż przez słowa typu „piosenka”, „melodia” czy „akord”. „Cinemascope” – czwarty longplay berlińskiego duetu (którego drugim filarem jest Torsten Pröfrock vel T++) – dobitnie udowadnia, że Henke ma rację.
Struktura „Cinemascope” w znacznej mierze opiera się na elementach wymienionych przez Roberta. Skonstruowane z zegarmistrzowską precyzją dźwięki zostały poddane repetycji – sukcesywnie nakładają się na siebie, tworząc kolejne barwne warstwy. Gdzieś pomiędzy spiętrzonymi motywami roztacza się niesamowita atmosfera, tak trudna do oddania w słowach. Atmosfera niepowtarzalna, zdumiewająca i całkowicie absorbująca uwagę. Zgodnie z tytułem, płyta stanowi iście filmową podróż, z doskonałym udźwiękowieniem i panoramicznym obrazem w technikolorze. Chłodna, bladoniebieska okładka niejako sugeruje tematykę wyimaginowanego filmu: egzystencja w sercu cywilizacji. Dziesięć wspaniałych utworów i dziesięć ścieżek do rozmaitych procesów zachodzących w świecie przeciążonym technologią. Wyzute z wszelkiego człowieczeństwa „Bicom” i „Alpenrausch” przypominają porozumiewanie się komputerów. Okraszony wyrazistym beatem „Remotable” jawi się niczym zapis odgłosów płynących ze stoczni, podobnie jak jeszcze bardziej zindustrializowany „Cut”. Nostalgiczny „Cubicle” przywodzi na myśl znakomity score Kenji’ego Kawaii do anime „Ghost In The Shell”. Przestrzenny, dynamiczny „Television Tower” świetnie sprawdza się jako tło do nocnej przejażdżki samochodem po najbardziej uprzemysłowionych rejonach miasta. Najdłuższy na płycie, narkotyczny „Ionized” od razu kojarzy się z klasycznymi wydawnictwami Basic Channel (swoista alma mater Monolake). Niekiedy maszyna próbuje przybrać ludzką twarz, jak w pełnym tęsknoty „Ping”, jednak wyraźne tykanie bezlitośnie wskazuje, że mamy do czynienia z zaprogramowanym mechanizmem. Finalny „Indigo” to wisienka na torcie, absolutne mistrzostwo klimatu i warsztatu: przez prawie dziewięć minut z głośników dobiegają delikatne dźwięki kapiącej wody, uwięzionej w podziemnych rurach i kanałach.
Tętniąca cyfrowym życiem metropolia, drapacze chmur ze stali i szkła, wielkie opustoszałe fabryki, zielone pola układów scalonych, pasma informacyjne, autostrady, tunele, mosty, jaskrawe neony… Jakkolwiek zimna i skomputeryzowana, muzyka na „Cinemascope” pobudza wyobraźnię jak mało która. Ze względu na odhumanizowany charakter, w pierwszym odruchu może wywołać niemałą dozę niepokoju. Drugim odruchem jest jednak entuzjazm, a gdy rosnąca fascynacja ostatecznie przeradza się w trudny do wyartykułowania zachwyt, nie ma się już ochoty opuszczać tego pięknego, choć przeraźliwie wyobcowanego świata.
2001