Sigur Rós – Takk…

Dwadzieścia miesięcy pracy zaowocowały najbardziej radosnym albumem w karierze formacji z Islandii. Wszystko miało być trochę naiwne i zanurzone w aurze nadziei – zapowiadali panowie z Sigur Ros. Dla mnie jest tu jakby bardziej kolorowo i niezobowiązująco. Czasem wygląda to nawet jakby Sigur Ros zaczął puszczać oko w stronę popu. To małe mrugniecie wydaje się jednak odrobinę nerwowe. Bo choć „Takk” to album zadziwiająco przystępny, to na szczęście nie na tyle by Islandczycy zaczęli grać nagle na weselach.
Płyta wydaje się mniej artystowska niż jej poprzedniczka „()” . Zamiast wydumanych pomysłów mamy tu dużo ciepła i ładnych dźwięków. Jest jak zawsze u Sigur Ros trochę ulotnej magii. Wszystko jak zwykle rozmyte i splecione wokalami Jonsiego. W bajkowy klimat płyty wprowadza nas „Glosoli” utwór leniwie rozkręca się aż w końcu niczym Mogwai wybucha potężną gitarą. Następny „Hoppipolla” to bardzo dostojna podróż do krainy łagodności ocierająca się o dokonania Mercury Rev. Sé Lest mija niepostrzeżenie i w końcu następuje singlowy „Saglópur”, który członkowie Sigur Ros reklamowali jako mocniejszy od heavy metalu. Fantastyczny utwór, głęboki i wciągający. Następny dziesięciominutowy „Milano” choć bardzo ładny może nieco nużyć. „Gong” to chwila wyciszenia przed masywnym „Svo Hljótt”. I na koniec intymnie i ładnie „Heysátan”.
Nawet jeśli nie jest tak dobrze jak na „Agaetis Byrjun” to nie ma co narzekać. Nawet w tych momentach, gdy brakuje zgrabności wszystko wydaje się należycie dopracowane. Jesienne wieczory z „Takk” nie będą należały do straconych.
2005