Skream – Watch The Ride

Słuchanie dubstepu w Polsce to trochę tak jak lizanie cukierka przez papierek. Niby go mamy w ręku, ale prawdziwego smaku nie poczujemy nigdy. W dobie internetu dostęp do muzyki to oczywiście żaden problem. Ściąganie nowych singli na iPoda nie zastąpi jednak regularnych wizyt na imprezach, na których grają najbardziej uznani muzycy. Od czasu do czasu przyjedzie do nas nawet jakiś producent i zagra set didżejski, ale tego się nie da porównać z tym, co dzieje się na Wyspach Brytyjskich.
Większą furorę u nas robi dubstep-niedubstep, taki, którego można spokojnie słuchać w warunkach domowych. Burial, Kode9 + The Spaceape, Boxcutter, iTAL tEK – dla wielu czołówka w listach rocznych. Dla mnie też. Przez takie podejście trochę lekceważyłem pionierów – Skream czy Benga byli dla mnie jedynie sympatycznymi Brytyjczykami, którym udało się kilka singli. Prawdziwa potęga dubstepu tkwi jednak w żywym dźwięku i tutaj Olli Jones stoi dumnie w glorii i chwale. Dostępnych jest wiele dj setów, są bootlegi, są składanki, ale jeszcze chyba żadne z takich wydawnictw nie robiło takiego wrażenia jak najnowszy miks Skreama, który właśnie został wydany w serii Watch the Ride (wcześniej dla Harmless Records takie nagrania przygotowali m.in. Goldie, Zinc czy Scratch Perverts).
Najnowsze Watch the Ride to godzina prawdziwego, najczystszego dubstepu. Pochwały należą się za idealny dobór utworów, za dość zręczny miks i sprawienie, że skrawki trwające minutę-dwie brzmią tak niesamowicie spójnie. Skream zdołał upchnąć na jednej płycie dwadzieścia osiem skrawków i nie zwalnia ani na moment. Są to głównie jego niepublikowane wcześniej utwory i ulubione pozycje zebrane wśród mniej znanych producentów (choć pojawiają się też Mala, Benga czy Rusko). Ponad połowa to eksluzywny i niedostępny materiał. Wśród highlightów wymienić można porażające 26 Basslines VIP Bengi, przestrzenne Matter of Facts DLX w remiksie Breakage, mroczne Mountain Dread March Mali… Z przerażeniem i uśmiechem jednocześnie stwierdzam, że mógłbym tak wymienić ze trzy czwarte płyty, ze szczególnym uzględnieniem końcówki, gdzie spustoszenie sieją Black Ganion zremiksowany przez Goth Trada, Skream ze swoim kolosalnym Meta-Lick i Rufige Krew. Jak to mówią anglosasi – massive stuff.

Sam set skonstruowany jest jak u Hitchcocka – zaczyna się od trzęsienia ziemi, a napięcie rośnie z każdą minutą. Zamiast wędrować w klimaty mocno nasączone muzyką reggae, czy uciekać w wesołkowaty i rozbujany ton znany chociażby z miksu Caspy i Rusko dla Fabrica, od początku do końca mamy do czynienia z brzmieniem ciężkim, mrocznym i sięgającym do początków dubstepu. Londyńskie ulice po zmroku, mrugające latarnie, syrena policyjna, puste spojrzenia przechodzących ludzi… Skreama ciągnie tutaj raczej w stronę muzyki grime i potężnego, przytłaczającego brzmienia. To chyba jedyny set, dzięki któremu poczułem się jakbym był tam na miejscu i przed wejściem do klubu nawdychał się londyńskiego smogu.
Jeżeli uda mi się dotrzeć do Krakowa, to osobiście przeproszę Olliego za to, że kiedykolwiek w niego wątpiłem. To on jest mistrzem, bezapelacyjnie.
2008