Slowblow – Noi Albinoi

„Noi Albinoi”, „film, przy którym pracowała cała Islandia” – jeden z najciekawszych obraznów filmowej jesieni, doczekał się również wydania swej ścieżki dźwiękowej. Muzyka autorstwa projektu Slowblow, w którym gra sam reżyser filmu – Dagur Kari. Jeśli sam reżyser bierze się za tworzenie muzyki do swego filmu, to możemy być przekonani, że będzie ona świetnie do obrazu pasować. Nie inaczej jest w przypadki „Noi Albinoi”
Film pełen jest zimnych, odległych przestrzeni, niebiesko-białych kolorów, przepełnionych mrozem ujęć. Małe Islandzkie miasteczko, gdzie czas zatrzymał się jakieś kilkadziesiąt lat temu, gdzie każdy każdego zna, gdzie w końcu główny bohater – Noi – robi wszystko, aby zdystansować się od przygnębiająych miejsc, w jakich przyszło mu funkcjonować. Wszystko w towarzystwie muzyki, która za pomocą bardzo minimalnych środków podkreśla atmosferę filmu. Slowblow grają bardzo delikatnie: ujmujące gitarowe melodie, akordeon, pianino, czasem jakiś knajpiany kawałek. Ilustracyjna muzyka nieźle sprawdzająca się w oderwaniu od obrazu. 20 dźwiękowych ujęć, przypominających filmowo-muzyczne dokonania Vincenta Gallo [„Buffalo 66”, „Brown Bunny”], który również reżyserował i tworzył ścieżkę dźwiękową do swych obrazów. W muzyce Slowblow znajdziemy echa melancholii muzyki Mum – obie grupy łączą miejsca i okoliczności tworzenia, w przypadku Slowblow nie znajdziemy jednak żadnej elektroniki – jest bardziej post-rockowo [jeśli upierać się przy jakichkolwiek etykietach] i akustycznie.
Świetna więc zachęta do tego, aby zobaczyć film. Jest co oglądać i jest czego słuchać. Kolejna porcja dobrej muzyki pochodzącej z Islandii. Mieszkańców tam niedużo, za to większe chyba stężenie artystów. Po Sigur Ross, Mum, Gus Gus czy Bjork Slowblow to kolejna dawka islandzkich dźwięków na bardzo wysokim poziomie.
2004