Suicide – The First Album

Założony przez Alana Vegę i Martina Reva projekt Suicide był pierwszym wokalno-syntezatorowym duetem i prekursorem (ale nie przedstawicielem!) najpopularniejszego brzmienia pierwszej połowy lat 80. – synth popu. Spadkobiercami jego spuścizny byli przede wszystkim Soft Cell, a także Depeche Mode, OMD czy nawet Eurythmics. Wpływ Nowojorczyków sięga jednak daleko poza syntetyczną estetykę tamtej dekady; od duetu pełnymi garściami czerpią również grupy o rodowodzie gitarowym a nawet industrialnym, by wspomnieć chociażby The Kills czy Nine Inch Nails. Mając na uwadze te fakty, trudno przecenić influencję Suicide. Mimo to pozostają znani wąskiemu gronu odbiorców, a ich sukces można rozpatrywać tylko i wyłącznie w kategoriach artystycznych.
Zniekształcone litery układające się w nazwę grupy, obficie podkreślone gęstą krwią. Już okładka „The First Album” w doskonały sposób oddaje klimat muzyki Suicide – ascetyczny, maniakalny i pełen brutalności. Ascetyczny, bo posiada ona właściwie tylko dwa składniki: opętany, schizofreniczny wokal Alana Vegi oraz mroczne podkłady, generowane przez Martina Reva przy pomocy nieskomplikowanych syntezatorów (w tym klawiszy firmy Farfisa, używanych m.in. przez członków Kraftwerk) i niemniej prymitywnej maszyny perkusyjnej. Istotą tej muzyki jest trans – jednostajna pulsacja okraszona brudnymi, szorstkimi motywami. Opis ten nie oddaje, niestety, pełnego obrazu szalenie specyficznej mieszanki dźwięków kreowanych przez Suicide. Niełatwo jednoznacznie zdefiniować zawartość ich pierwszego dzieła, bo jest ona niepodobna do niczego, co powszechnie znane. Zgodnie ze słowami Reva: „Brzmienie Suicide jest jak odcisk palca, całkowicie moje, własne. To wypływa z całej wielkiej serii zbiegów wydarzeń i wypadków. Również z genów, zewsząd”. Wszystkie kompozycje zawarte na płycie dobitnie udowadniają rację klawiszowca, ale przedostatnia robi to najdosadniej. „Frankie Teardrop”, bo o niej mowa, jest punktem kulminacyjnym albumu. Prawdopodobnie najbardziej przerażające 10 minut w historii muzyki; na tle monotonnego, tętniącego tła Vega snuje ponurą opowieść o popadającym w obłęd weteranie wojny wietnamskiej. Zwolniony z pracy nieszczęśnik morduje w ataku szaleństwa własną rodzinę, po czym popełnia samobójstwo. Wokalista znakomicie wczuł się w rolę człowieka doprowadzonego do kresu wytrzymałości psychicznej, a jego rozedrgany śpiew, przechodzący stopniowo w nieludzki wrzask, przyprawia o autentyczną gęsią skórkę. Raz usłyszany, „Frankie Teardrop” zostaje w pamięci już na zawsze.
Histeryczna maniera Vegi w połączeniu z zimnym analogowym brzmieniem urządzeń Reva skutkuje mieszanką wybuchową, którą niełatwo przyjąć za pierwszym podejściem. Debiut Suicide to swoisty cios w twarz słuchacza obdarzonego przeciętnym, mainstreamowym gustem – nawet po 30 latach, które minęły od jego premiery. O niewielu nagraniach z tamtych zamierzchłych czasów można powiedzieć, że w dalszym ciągu stanowią wyzwanie. „The First Album” z pewnością się do nich zalicza.
1977