Various Production – The World is Gone

Niedawno zachwycałem się wspólnym albumem Kode9 & The Spaceape „Memories Of The Future”, który potraktowałem jako prolog najnowszego rozdziału historii brytyjskiej muzyki niezależnej. Choć produkcja ta skryła się przed światłami komercyjnej rampy, to właśnie ona, a nie miałki, przeżywający obecnie szczyty popularności indie-dance-rock, będzie w przyszłości określać kolejne standardy muzyki rodem z Wysp. W osamotnieniu z pewnością nie pozostanie – towarzyszyć jej będzie niniejszy album.
Various Production to projekt nader tajemniczy, a jego twórcy – Adam Phillips i Ian Carter – niechętnie udzielają się medialnie, przydając swojej mrocznej muzyce rzeczywistego autentyzmu. Tu nie ma cienia upozowania, podpinania się pod aktualne trendy, jest za to konsekwentna kreacja oryginalnego, choć po raz kolejny pozbawionego grama optymizmu brzmienia oraz nastroju.
Możecie spokojnie odłożyć do lamusa płyty triphopowych tuzów, czas na określanie ich muzyki „nowymi brzmieniami” już dawno minął, a „The World Is Gone” ostatecznie to potwierdza. To zupełnie nowy rodzaj mroku i psychodelicznego nastroju, którym podniecać się będą już wkrótce wszyscy – i egzaltowane, dorastające ‘emo’ licealistki, i ci, którzy dawno temu rozpływali się chociażby przy „Mezzanine”. Podobnie jak u Kode9, styl grupy zasadza się na autorskiej adaptacji i przekształcaniu brytyjskich odkryć ostatniej dekady. Ciężkie, tłuste, wolne, połamane dubstepowe bity to zaledwie punkt wyjścia do dalszych poszukiwań. Kode9 brzmiał jak na wskroś czarna muzyka, Various Production postanowił spenetrować rejony celtyckiego neofolku. Zespołowi udaje się to wyśmienicie, głównie ze względu na spójność kompozycyjną i melodykę utworów. Eksperymentalna, motoryczna, niepokojąca, nasycona dubową głębią elektronika niepostrzeżenie przechodzi w akustyczne pieśni śpiewane delikatnym kobiecym głosem, czasem niemal na granicy szeptu. I nawet jedno jedyne nieporozumienie na „The World Is Gone” w postaci „Soho”, który zaopatrzony w męski wokal brzmi jak skądinąd niegłupi (lecz kompletnie tutaj zbędny) remiks NIN, nie jest w stanie przytłumić wrażenia, jakie robi ta płyta.
Sezon 2006/2007 zapamiętamy jak czas fuzji dubstepu z innymi gatunkami; póki co, podobnie jak dziesięć lat temu drum’n’bass, nurt ten wydaje się ewoluować w kilku kierunkach, z których najciekawszy jest ten eklektyczny, hołdujący nie klubowym parkietom, lecz eksperymentowi i refleksji. Jeśli kolejne produkcje artystów parających się tą akurat działką będą równie ‘various’ jak płyty Burial, Kode9 & The Spaceape czy Various Production właśnie, to kolejny rok niejednym nas pewnie zaskoczy.
2007