Wolf & Cub – Vessels

Utalentowani szczęściarze. Debiut i to od razu pod skrzydłami 4AD. Producent też nie byle jaki: Tony Doogan, współpracujący dotąd m. in. z Belle & Sebastian czy Mogwai. O jakim projekcie mowa? Oczywiście Wolf & Cub, w którego skład wchodzą Joel Byrne, Thomas Mayhew, Joel Carey i Adam Edwards, co równa się paranoicznemu wokalowi, brudnym i wrzaskliwym gitarom, nieokiełznanym bębnom. Nazwę zaczerpnięto z ulubionej mangi zespołu – „Lone wolf and cub” – zaś tytuł nasuwa skojarzenie z londyńskim koncertem Bjork. Wszystkie te informacje podsycają ciekawość, z jaką otwieram barwne opakowanie albumu. Ale jak smakuje sama płyta?
To istna „uczta Babette” smaków – dźwięków, pogłosów, strunowych wariacji w wykwintnej, zmysłowej i przemyślanej formie. Zaproszenie do stołu w formie paranoicznego genesis (tytułowe „Vessels”) przechodzi miękko w doskonałe, rytmicznie, pachnące rozluźnieniem i błogością mikstury rosy i deszczu („This mess”). Pojawia się neurotyczna „Rozalia Bizarre” – chichocząca, tańcząca na stołach, rozbijająca butelki whisky na głowach kelnerów, rozdygotana. Pot kapie z jej czoła, więc schładza się dietetyczną colą. Rozrzuca zmierzwione włosy i otwarta dłonią rozmazuje czerwień ust na całej twarzy. Jeśli chcesz zobaczyć ją gdy śpi, przyjrzyj się okładce i wsłuchaj w rozleniwioną symfonię czułych basów, zaklętą w muślin ospałego wokalu Joela Byrne’a („Hammond”). Posłuchaj symbiotycznego duetu Byrne’a z Monicą Queen („March of clouds”, które przywodzi na myśl „Meds” – w rolach głównych Brian Molko i Alison Mosshart z The Kills). Otumanieni mnogością smaków i zapachów ulegamy muzycznej fatamorganie odrealnionych, depresyjnych strun, tabuizujących swobodny odbiór dźwięków, lecz narzucających im narkotyczną reakcję (niespokojne „Kingdom” i burzliwe „Seeds of doubt”). Ktoś przypadkiem otworzył kuchenne drzwi, skąd dobiega namiętna suita trzasków, wyładowań elektrycznych, bulgotu wrzątku, odgłosów zagubionych fal radiowych, łapania oddechu i miażdżonych skorupek jajek („Conundrum”, zainspirowane fantazją Miry Calix i chłodem Biosphere).
Danie główne głośno zaznacza swoją obecność. Jest ostre i surowe, doprawione schizofrenicznym wrzaskiem („Steal their gold”). Ociekający łagodnością deser („Vultures”) spaja dzieło terapeutyczną, niemal mesmeryczną klamrą. Uczucie głodu nie istnieje. Pozostał wilczy apetyt na kolejne atawistyczne uczty zmysłów.
2007