wydana w 1997 roku debiutancka płyta sofa surfers była naprawdę mocnym wejściem kwartetu na rynek. pełen świeżości i rozmachu album porywa swoim specyficznym, dubowym pulsem i już drugi kawałek, „flaker”, zmusza słuchacza do bujania się w rytmie projektu transit. i tak jest do końca – gdzieś pobrzmiewają echa muzyki spod znaku leftfield, gdzieś tam jest the orb, czasem słychać brzmienie określane mianem bristol sound. bas i breakbeat – to słowa klucze tego albumu. i choć nie tworzy on spójnej całości, poszczególne kawałki brzmią świetnie: chociażby mój transitowy faworyt – znakomity „monoscopolis”, pulsujący żywą perkusją i przestrzennymi, elektronicznymi plamami. na pewno płytą tą panowie z sofa surfers ukazali swoje nieprzeciętne możliwości. szkoda tylko, że album nie intryguje do końca – kilka ostatnich kawałków („daktari”, no „more bonjour”) potwierdza tylko zdanie, że trasit jest podróżą dość nierówna.
1997
