Eric La Casa / Jean – Luc Guionnet – Inscape. Lille – Flandres

W przypadku płyt takich jak „Métro Pré Saint-Gervais” czy „Belvéd?re Dans Létendue” będzie to muzyka improwizowana – Guionnet gra tu na saksofonie, a „instrumentem” La Casy są mikrofony – ich umieszczenie w miejscu nagrania lub poruszanie nimi, by wybrać to, co będzie zarejestrowane.
Chęć zrozumienia przestrzeni, wejścia z nią w interakcję, odnalezienia się w niej, jest zaznaczona jeszcze mocniej na albumie „Maison. House II.V”, który składa się z nagrań zrobionych w pięciu domach na południu Francji, fragmentów rozmów z ich mieszkańcami – tutaj Guionnet stara się grą na swoim instrumencie wejść w dialog z miejscem, znaleźć odpowiedni dla niego dźwięk.
W innych projektach artysta gra na organach, jest także kompozytorem, który kontynuuje ścieżkę muzyki konkretnej / akuzmatycznej, również filmowej.
Calibration

Eric La Casa swoje dźwiękowe eksperymenty rozpoczynał na początku lat 90. w projekcie Syllyk (z Sylvie Laroche), płyty wydawał m.in. w Ground Fault, Hibari, Sirr, Fringes. Z Guionnetem La Casa działa też w kontekście galeryjno / instalacyjnym i właśnie takim projektem jest Inscape. Nazwa ta to pojęcia stworzone przez XIX-wiecznego poetę angielskiego Gerarda Manleya Hopkinsa, o znaczeniu tego terminu można przeczytać na Wikipedii
W odniesieniu do działań field-recordingowych zwraca uwagę jego podobieństwo do soundscapeu, który od jakiegoś czasu bywa też określeniem dla sposobu budowy, konstrukcji, przebiegu utworów.
Mixings : (part 2)

Jak piszą twórcy w booklecie do płyty: „Inscape jest rezultatem założenia, że możliwe jest robienie muzyki z wszystkich miejsc (ew. „wszystkimi miejscami”). Udowadniają, że tak i całości dobrze się słucha, ale brakuje mi czegoś, co wyróżniałoby ten album.
Jak dla mnie zbyt dużo jest dźwiękowych wypełniaczy, niewyróżniających się szumów, nieokreślonych odgłosów z ulicy, które wraz z dźwiękami deszczu mieszają się w szarą masę. Zbyt dużo jest powierzchni, a za mało elementów z niej wystających. Może tak właśnie miało być, ale mi w pamięć najbardziej zapadło osamotnione skrzypienie drzwi, głos przekazujący komunikat na stacji kolejowej (tak? do tego prosty melodyjny sygnał) i nieco odważniejszy początek ostatniego utworu, w którym doszukiwałem się czegoś na kształt próby zerwania zasłony oddzielającej od widoku za oknem.
Installation

Z drugiej strony duet powstrzymuje się raczej od przetwarzania dźwięków, jak piszą nie chcieli przez tonę reverbu rozpłynąć się w dronie, ani „umelodyjniać” rzeczywistości i chwała im za to. Więc należało się spodziewać pewnej surowości w przekazie (raczej miał to być wierny portret, a nie alegoria Arkadii), choć jednocześnie nie mogę się pozbyć wrażenia, że oczyszczenie całości, redukcja, wyszłoby utworom tylko na korzyść.
Więcej o płycie na stronach Monotype Records
2009