Yeah Yeah Yeahs – Its Blitz

Nikt oczywiście nie wiedział czy Maverick pociągnie z talii asa pik czy może jednak nie. Mimo całej sympatii ówczesnego dziesięciolatka dla Mela Gibsona emocje rozkładały się mniej więcej tak: pociągnie, wygra i przynajmniej nie będzie drugiej części; pociągnie, przegra i może pchnie to durnia w odmęty introspekcji. Chciałbym, żeby YYY pociągnęli, wygrali i żeby ta sekwencja, powielona w milionach kadrów, stała się kanwą wielogodzinnego transowego obrazu, ale zwątpienie, że okażą się atutem opuściło etap raczkowania i swawoli już w gimnazjum. Stawką jest jakieś 8-9 miejsce na hipotetycznej liście najlepszych graczy tej dekady. Głównym przeciwnikiem są !!!. Na czele ligi art-punka czy indie-rocka dekonstruującego zen Strokesów, i !!! i YYY wydają się być zjawiskami najmniej rozklejonymi pod względem rzeczywistości i oczekiwań wobec.

„Its Blitz”: rzeczywistość i oczekiwania wobec. Jaka jest Rzeczywistość? Ograniczając dyskurs do tej jednej płyty okazuje się, że jednak pociągnęli kartę pchnięcia w odmęty. Inicjujący całą rozmowę klip do „Zero” łatwo daje się streścić: strona wizualna jak z MMORPG na pierwsze Pentium i modem, za muzykę odpowiada słabo opłacony Ladytron. Karen lepiej sprawdziła się w spocie Adidasa. Pomysł schłodzenia jej wokalu do temperatury electro to bezpodstawny odwrót od dotychczas kultywowanej, punkowej definicji namiętności.

Blaza po openerze zostaje jakoś zatarta przez „Heads Will Roll”, w którym dostajemy dla odmiany Oczekiwania: nie tak groźny, bo oswojony popową regularnością i przedrostkiem indie-, ale niepokojący jednak, rock. Z tym, że Rzeczywistość powraca i to od razu z bolesną antytezą: w „Soft Shock”, Editorsowa gitara towarzysząca ma pełnić w domyśle rolę stricte nośnego elementu – melodii czy hooku. W rzeczywistości odpowiedzialna jest jedynie za dekompresję noisowego potencjału do banalnego hard-popu.

Kto spodziewał się po Asobi Seksu dalszego nawiązywania do złotych lat shoegazeu, ten się zawiódł. Pozostali natomiast mogą odkryć ten zespół dla siebie tak bezboleśnie jak wcześniej odkryli Beach House. YYY próbują podobnej odmiany: po raz pierwszy chyba tyle miejsca poświęcają cytatom z założeń disco i dream-popu. Oparcie sporych fragmentów kompozycji na klawiszach uwalnia YYY od wizerunku młodzieży przebywającej na krzywy ryj na koncercie Sonic Youth.

Rozstrzygnięcie jednak pomiędzy dobrem a złem tego, jest jednoznaczne, tak jak jednoznacznie słabe jest oddanie meczu walkoverem. Wraz z „Its Blitz” kończy się zabawa w wybieranie króla i !!! zostają na balu sami. Można sobie powspominać przy okazji high-lightowych „Runaway” lub „Dull Life”, jak to było, kiedy YYY byli w stanie naprawdę podbechtać do emocji, ale jest oczywistym, że płakanie nad zdjęciami jest dla mięczaków i dla nich też reszta tego nierównego materiału, nie będącego już w stanie nakłonić do aktów wandalizmu.

Ciężki dramat, bo przecież nie mamy do czynienia z płytą słabą, a raczej eksplorującą nowe dla zespołu rejony, co zazwyczaj liczy się na plus. Jednakże w tym konkretnym przypadku, kiedy to charakterystyczny styl budowany był dość konsekwentnie na przestrzeni kilku albumów, uprzystępnienie go dla fanów Bloc Party czy The Killers wydaje się być podręcznikowym zabrnięciem w żądzę bycia fajnym. Wszyscy znają wesołe książeczki podejmujące klasyczne historie ludzkości w nowoczesnej, strywializowanej formie i mało kto traktuje je poważnie, nawet ci, którzy dzięki nim byli w stanie przebrnąć trudy edukacji.

Przyjemnie słucha się dream-disco „Dragon Queen”, przyjemnie też zauważyć, że YYY dalej uważnie wodzą palcem po wersetach najpotężniejszych zaklęć rocknrolla, ale syntezatorowa atmosfera całości wprowadza wrażenie przekłamania konwencji – nie może być jej przełamaniem samo uprzystępnienie swojej propozycji. Wyciszenie osobowości jakie tu zaszło, sprawia, że słucha się „Its Blitz” jak szkolnego referatu. Nie ma jak być gwiazdą, a chciałoby się widzieć Karen w koloseum, walczącą z niedźwiedziami, chrześcijanami i mecha-Neronem.
Interscope, 2009