Bvdub – To Live

Brock Van Wey niejednokrotnie udowadniał, że potrafi całkowicie zmodyfikować swoje brzmienie. Świadczy to nie tylko o jego bogatej i urozmaiconej dyskografii, ale również o wybitnych umiejętnościach, które wydają się uzależnione od obecności w studiu Vincent Kwok’a – muzyka i producenta zwykle poruszającego się w estetyce deep-house, ale odpowiadającego również za ostateczne brzmienie Sven’a Schienhammer’a znanego jako Quantec na wybitnym jak dla mnie Thousands Of Thoughts. Kwock odpowiadał między innymi za Return to Tonglu, Daydreams Of Exile czy Dreams Of Red Chambers. To Live to kolejny oszlifowany diament w dyskografii Brock Van Wey’a. Można jedynie żałować, że to tylko 20minut zwyczajnie wielkiej muzyki. Peter Broderick za pośrednictwem Erased Tapes Records wypuścił w tym roku minimalistyczny, transcendentny album dla przedstawienia Falling From Trees. Bvdub śmiało mógłby wzbogacić niejeden spektakl z pogranicza tańca i muzyki opisujący zawoalowane koleje ludzkiej egzystencji. I uważam, że spisałby się równie wyśmienicie. Ten flirtujący z tech-dubem i innymi elektronicznymi strukturami artysta nieco z boku znalazł sobie interesujące hobby, które zamieniło się w jego muzyczne przeznaczenie.

Brock Van Wey dzięki nieco ponad 20 minutom muzyki dystansuje cały tegoroczny peleton modern-classical

Otwierająca, 4 aktową kompozycję część to oniryczne słuchowisko, rozpoczynające się powyciąganymi, zamglonymi falami wysokich dźwięków, wzbogaconych zmieniającym natężenie odgłosem miłosnej ekstazy. Gdy puszczamy wodze fantazji, relaksując się, tło zaczyna stawać się zgorzkniałe i niepokojące. Okazuje się, że odgłos miłosnego spełnienia może być równie dobrze dźwiękiem agonalnej ulgi. I właśnie taki ten album jest do końca, niejednoznaczny, pozwalający na dowolną interpretację. Śpiew szybko milknie i niemal natychmiast mamy okazję przysłuchiwać się 5 stopniowej kombinacji czarno-białej klawiatury zsyntetyzowanej ze znanymi od startu sprzężonymi, zapętlonymi teksturami tła. W trakcie trwania utworu ciągle nie jesteśmy pewni co jest kluczem do zrozumienia tej kompozycji. Prozaicznie piękne struktury i bogate instrumentarium czy potężny bagaż emocji, tym dźwiękom towarzyszący. A może jedno i drugie?

Mimo tej nagle pojawiającej się wielościeżkowości, będącej przeciwieństwem minimalnego 4 minutowego wstępu to pianino, zapętlone jak mantra wydaję się tutaj instrumentem prowadzącym, liderującym całości. To klawisze wydają się tutaj decydować o rozdziale proporcji i emocji, skutecznie buforując nieustannie rozkręcający się background, który urozmaica się, przeszywa na wylot i kompresuje. W okolicy 8 minuty rozpoczyna się druga, bardziej instrumentalna, a zarazem majestatyczna część albumu. Mamy tutaj do czynienia z wysokimi dźwiękami smyczków opartych na ponurym i miarowym dudnieniu oraz cyklicznych punktowych pulsach. Następnie pianino ponownie przejmuje inicjatywę, poprzedzając kilkuminutowy moment syntezy wcześniejszych konfiguracji. Wyraźniejsze, szybsze dudnienie ubrane w kryczącą, mroczną poświatę a’la Helge Sten, niewątpliwie przywołuje chwile kojarzące się z dokonaniami mistrza na Imaginary Songs From Tristan Da Cunha. Struktura dalej się rozwija, bazując na posklejanych ze sobą dźwiękach przypominających przesypywanie piasku i jego naturalną ucieczkę po płaskiej powierzchni oraz subtelne wstrząsanie drobnej, metalowej siatki. Głosy te pojawiają się i znikają, niczym sprytniejsze od wody płomienie. Nachodzą na siebie i wzajemnie wzmacniają. Pod koniec utworu struktura ponownie się upraszcza. Poszczególne ścieżki milkną, ukazując pełną gamę ich złożoności aż utwór naturalnie i bezszelestnie zamyka się. Mimo gigantycznej dawki smutku i bólu, „To Live” to nie marsz żałobny, to głęboka refleksja nad tym co było, jest i będzie oraz zwyczajnie przytłaczające 20 minut muzyki.
Smallfish Records 2009