GusGus – 24/7

Nowy początek.

Kiedy w 1995 roku ukazała się debiutancka płyta GusGus, był to efekt twórczości dziewięcioosobowego kolektywu, który nie chciał ograniczać swej działalności wyłącznie do muzyki, ale sięgał również po inne dziedziny sztuki – od filmu przez plastykę po performance.

Islandczycy, zauważeni przez słynną angielską wytwórnię 4AD, dzięki podpisanemu z nią kontraktowi, zrobili szybką karierę, wpisując się swymi oryginalnymi utworami w modną wtedy formułę piosenkowego trip-hopu. Pięć lat wyjątkowo aktywnej działalności sprawiło jednak, że skład kolektywu się posypał – z dziewięciu osób na placu boju zostało tylko trzech producentów: Veiran, President Bongo i Herb Legowitz. Ponieważ ich upodobania muzyczne zmieniły się w tym czasie, wyjścia były dwa: zacząć nagrywać kolejne utwory pod nową nazwą lub pozostać przy starej.

Zapewne względy komercyjne zdecydowały, że GusGus będzie funkcjonał dalej. Znaczna część fanów nie zaakceptowała jednak nowego oblicza grupy – muzyka Islandczyków skręciła bowiem wyraźnie w bardziej tanecznym kierunku, wpasowując się w modę na minimalowe techno i house. Świadectwem tego była już płyta „Attention” z 2002 roku, a całkowitym potwierdzeniem – „Forever” z 2007 roku. Nie inaczej jest na najnowszym albumie formacji (uzupełnionej tym razem o wokalistę Daniela Agusta, który po ośmiu latach powrócił na stałe do grupy) – „24/7” – którą opublikował koloński Kompakt.

Na krążku znajduje się zaledwie sześć nagrań – podobnych w brzmieniu i rytmice, a co za tym idzie, tworzących spójny, wręcz monolityczny zestaw.

Zaczyna się od wibrujących syntezatorów, których dźwięki z czasem układają się w przesterowane kaskady perlistych tonów. Niosą one eteryczny wokal Agusta, śpiewającego refren „I Feel Like Dancing” w takt głęboko pulsującego bitu, wspartego miarowo pomrukującym basem. To „Thin Ice”, kompozycja, która od razu wyznacza tempo i klimat reszty płyty. Oto bowiem tuż po niej pojawia się nagrany wspólnie z detroitowym producentem Aaronem-Carlem „Hateful”. Tutaj mamy jeszcze mocniejsze brzmienia: zbasowane akordy klawiszy, których nie powstydziliby się mistrzowie EBM z The Klinik, podszyte zostają twardym bitem w stylu techno, a wszystko to uzupełniają falujące pasaże chmurnych syntezatorów i jadowity głos Agusta (śpiewającego tym razem „I Feeling Hateful”). Podobne dźwięki znajdujemy w „On The Job”. Choć to piosenka miłosna, jej rdzeń stanowi zabójczo zbasowany bit (niczym w nagraniach z pamiętnej płyty Thomasa Brinkmanna – „Studio 1 – Variationen”), który oplatają dubowe efekty i dobiegający jakby z oddali wokal frontmana.

Pobrzękujące klawisze rodem z EBM pojawiają się znowu w „Take Me Baby” – to nowa wersja słynnej piosenki Jimiego Tenora, zaśpiewana zresztą i tutaj przez niego samego. Tym razem bardziej przypomina ona jednak synth-popowe „Feel Me Now” z repertuaru Blancmange, pulsuje bowiem sprężystym bitem i emanuje fizyczną zmysłowością, tworzoną przez niepokojące partie syntezatorów. Utwór ten płynnie przechodzi w najbardziej hipnotyczne nagranie z płyty – „Bremen Cowboy”. Wibrujący pochód basu nadaje mu od razu transowy charakter, który wzmacniają z czasem kolejne elementy: twardy bit techno, brzęczący loop acidowy i świdrująca partia klawiszy, otoczona dubowymi pogłosami. Killer!

Więcej melodii przynosi finałowy „Add This Song”. Agust, śpiewając tu w podniosły sposób, upodabnia kompozycję do tanecznego hymnu – potwierdza to ekstatyczny podkład rytmiczny o house`owej proweniencji, uzupełniony jedynie falami rwanych klawiszy o cyfrowym brzmieniu.

„24/7” to mocno klubowa płyta – i w tej kategorii można jej postawić wysoką notę. Przynosi bowiem zestaw świetnie wyprodukowanych nagrań, z których każde doskonale sprawdzi się na parkiecie. Co więcej – krążek równie dobrze wypada w domowym odsłuchu. Ci jednak, którzy liczyli, że GusGus wrócą na nowym albumie do trip-hopu, nie powinni nawet po niego sięgać.

Kompakt 2009

www.kompakt.fm

www.myspace.com/kompakt

www.gusgus.com

www.myspac e.com/gusgus