Czasem potrzeba jest matką wynalazku. Kiedy Mikkel Meyer był nastolatkiem, zafascynował się współczesną elektroniką. I od razu chciał tworzyć własne dźwięki. Niestety – ciężko było z kieszonkowego uciułać na nowy sprzęt. Nie pozostało mu zatem nic innego, jak skompletować odpowiedni zestaw instrumentów ze starych rupieci. Tygodnie buszowania po second-handach z elektroniką, zaowocowały stworzeniem własnego studia, wyposażonego w naprawiony i zmodyfikowany sprzęt. Być może dlatego wczesne nagrania Meyera miały zdecydowanie unikatowe brzmienie – jako jednym z niewielu muzyków elektronicznych zainteresował się nim sam John Peel, zaprosił do Londynu i wprowadził do modnej rozgłośni Resonance FM, w której duński producent pracował potem przez kilka późniejszych lat. Pierwsze płyty opublikowały mu dwie wytwórnie – brytyjski Smallfish i duński Statler & Waldorf. Nakładem tej ostatniej ukazuje się autorski debiut Meyera – „Bacon”.
Wczesne eksperymenty z techno i jazzem doprowadziły artystę do dubstepu. I właśnie w tej stylistyce utrzymane są wszystkie nagrania z krążka. Część z nich ma masywne podkłady rytmiczne, bliskie industrialnemu hip-hopowi („Tatar”) lub smolistemu dubowi („Jordbaerkage”), a inne – znacznie szybsze i lżejsze, prowadzące od ekspresyjnego breakbeatu („Kokostosca”) do dynamicznego drum`n`bassu („Kotlet”). Wszystkie te rytmy Meyer podbija oczywiście wyrazistymi pochodami basu – raz bliskiego rave`owym przesterom („Tunge”), a kiedy indziej – zdubowanym pulsacjom o jamajskim rodowodzie („Jordbaerkage”).
Trzymając się tych potężnych podkładów, duński producent eksperymentuje z pozostałymi elementami konstrukcji poszczególnych nagrań. W „Tatarze” atakuje jadowitymi ukąszeniami acidu, w „Kotelecie” wprowadza mroczne brzmienia postindustrialnych klawiszy, a w „Ostetaerte” – pohukuje falującymi blachami wywiedzionymi z estetyki newschoolowego techno w stylu wczesnego Neila Landstrumma. Nie brak tu również rwanych akordów o dubowej proweniencji – choćby w finałowych „Flødebudding” i „Jordbaerkage”.
Najciekawszym pomysłem Meyera jest jednak zaproszenie do kilku nagrań undergroundowych raperów. Oto w „Tunge” pojawia się żonglujący rymami Non z chicagowskiej formacji Shadowhuntaz, a w dwóch następnych utworach – „Kokostosca” i „Bananasplit” – dwóch nawijaczy z Tanzanii: Chidi Benza i Lufu. Ich egzotyczne rymy, wsparte afrykańskimi śpiewami, ożywiają chmurną i zimną muzykę Meyera, nadając jej bardziej organiczny charakter.
„Bacon” co prawda nie wyznacza jakichś nowych tendencji w dubstepie, ale jest solidnie i pomysłowo zrealizowaną płytą, która powinna przypaść do gustu każdemu wielbicielowi gatunku.
www.myspace.com/statlerambwaldorf
www.myspace.com/mikkelmeyer
Statler & Waldorf 2009
