W największych latach popularności David Bowie był nazywany „muzycznym kameleonem”, ponieważ niemal z płyty na płytę zmieniał swój styl. Jeśli by szukać jego odpowiednika wśród wykonawców nowej elektroniki, na pewno byłby nim niemiecki duet Tiefschwarz. Wydany również w Polsce debiutancki album projektu „RAL9005” z 1998 roku był utrzymany w klimacie zgrabnie podlanego jazzem motorycznego house`u. Druga płyta braci ze Stuttgartu (obecnie w Berlinie) – „Eat Books” – ukazała się siedem lat później i przyniosła zupełnie inną muzykę – nowofalowe electro. Wtedy stało się jasne, że o ile Ali i Basti potrafią produkować świetnie sprawdzające się na płycie kawałki, są właśnie takimi „muzycznymi kameleonami” jak Bowie – dostosowującymi swe kolejne dokonania do aktualnych trendów.
Najnowsza płyta Tiefschwarz potwierdza tę diagnozę – co nie znaczy, że nie będzie komercyjnym bestsellerem. Wręcz przeciwnie – niemieccy bracia posiedli bowiem jakże ważną w dzisiejszym show-biznesie sztukę imitowania najlepszych wzorów.
Jaka zatem muzyka dominuje na „Chocolate”? Oczywiście – minimal. Ali i Basti czerpią ze skarbnicy tychże brzmień pełnymi garściami – uplatają motoryczne podkłady z miarowo stukających bitów i głęboko pulsujących basów („Accordage”), zatapiają je w gąszczu szeleszczących i chrzęszczących mikrodźwięków („Stones”), uzupełniają kanalizacyjnymi pasażami klawiszy („12AM”) i podrasowują chwytliwymi samplami ludzkich głosów i śpiewów („Kraft”). Nic więc dziwnego, że wszystkie te kawałki działają bez zarzutu – tworząc zmysłową, trochę tajemniczą, trochę perwersyjną atmosferę.
W kilku momentach udaje się braciom wręcz wyskoczyć ponad przeciętną. To wtedy, gdy dodają do poszczególnych utworów coś od siebie – choćby melodyjne gwizdanie („The Whistler”), wyrazisty motyw piano zaczerpnięty z klasyki („Bon Voyage”) czy niebanalną wokalizę („Find Me” z udziałem Cassy). Te nagrania świadczą, że Tiefschwarz są nie tylko zmyślnymi naśladowcami – ale również stać ich na własne (i to ciekawe) pomysły.
Niestety – czasem również popełniają ewidentne błędy. „Black Tick” to nieudana podróbka latynoskiego minimalu typowego dla produkcji Ricardo Villalobosa, a „Trust” (z wokalnym udziałem Setha Troxlera) – kompletnie niepotrzebny w tym zestawie chamber pop, imitujący nagrania wykonawców z Karaoke Kalk.
Śladem wcześniejszych fascynacji braci Tiefschwarz są tu tylko dwie kompozycje – ale o dziwo jedne z najlepszych w zestawie. Do organicznych brzmień w stylu deep house`u zapamiętanych z „RAL9005” nawiązuje „I Can`t Resist” z udziałem Dave`a Aju. Niemieccy producenci nie koncentrują się jednak w tej kompozycji na stworzeniu ciepłego klimatu – a wręcz przeciwnie, głęboki rytm kontrastują z chłodnym tłem, w którym atonalne dźwięki rodem z muzyki konkretnej zestawione zostają z industrialnymi perkusjonaliami w stylu Test Department. Szkoda, że ten ciekawy wątek ogranicza się tylko do jednej kompozycji.
Echem mrocznej muzyki z „Eat Books” jest na „Chocolate” utwór „What You Want”. Bracia Tiefschwarz mieszają w nim zdubowany podkład rytmiczny z rozedrganymi pasażami nowofalowych klawiszy, podszywając to wszystko nisko zawieszonym dronem. A nad całością unosi się jakby skądś znany cytat dźwiękowy z głębokim głosem ironicznie deklamującym: „This is what you want/ This is what you get”. Czyżby było to ironiczne przesłanie do fanów duetu?
Niemieccy producenci dobrze wiedzą, że nikt ze słuchaczy nie będzie się zastanawiał, czy ich nowe nagrania są oryginalne i niepowtarzalne. Im chodzi o energię, melodię, klimat – to, co sprawdza się w klubach. A tam sukces mają już zapewniony. Na długo przed premierą „Chocolate” Tiefschwarz zostali zabukowani na sześciomiesięczną trasę koncertową po całym świecie – w tym występ w „Space” na otwarcie sezonu na Ibizie, koncerty na festiwalu Sonar i tegorocznej Love Parade, imprezy w Fabric, Watergate i Cocoon. Czego im więcej potrzeba?
www.myspace.com/souvenirberlin
www.myspace.com/tiefschwarz
Souvenir 2010
