Kammerflimmer Kollektief – Wildling

Na swojej najnowszej płycie (bodajże czwartej) trio raczy nas wokalnymi popisami Heike Aumüller (m.in. Move Right In, Silver Chords). Zwiewne, oniryczne wokalizy budują nastrój tajemniczego rytuału. Instrumentalna warstwa, to konglomerat elektroniki, nowoczesnej psychodelii, folku, quasi-jazzowych zagrywek i improwizacji tworzonych za pomocą fortepianu, gitary i saksofonu. Najbardziej charakterystyczny, moim zdaniem, element, to brzmienie.

Jest coś takiego w tej niezwykłej muzyce, co wyróżnia ją spośród dziesiątek, setek płyt z muzyką, którą sprzedawcy ustawiają na półce „nowe brzmienia”. Słychać tu nawet echo dubowych eksperymentów, tak bliskich niemieckiej scenie. Nie są to bezpośrednie nawiązania do dubu, ale zaczerpnięte z ducha tej muzyki, takie elementy jak „oddech” i „przestrzeń”, gęsto wypełnione niebanalnymi dźwiękami. Brzmienie KK opiera się bowiem również na niezwykle bogatym instrumentarium – H. Aumüller gra m.in. na harmonium i flecie, Johannes Frisch na kontrabasie, a Thomas Weber na gitarach, perkusji i fortepianie. Goście wspomagają zespół saksofonem (Dietrich Foth), ksylofonem i perkusją (Christopher Brunner).

Utwory z nowej płyty KK momentami przypominają najlepsze dokonania Pan American. Mam na myśli minimalizm, transowość i oszczędność przekazu, choć w muzyce KK w porównaniu do zespołu Marka Nelsona dzieje się znacznie więcej. I jeszcze jedno – KK z ogromną kulturą i wyczuciem korzystają z elektroniki. Pełni ona rolę nie tylko wypełniacza, ale jest pełnoprawnym instrumentem. Muzyka na Wildling, choć nie pozbawiona ducha eksperymentu, jest niezwykle melodyjna, co czyni przekaz przystępnym i, jak wspomniałem na początku, wręcz „przebojowym”. Wildling kołysze, koi, przenosi w inny wymiar. Spójna całość, niebanalna propozycja do listy przebojów XXI wieku. Tylko w jakiej rozgłośni?
Staubgold / Gustaff (2010)