Burial – Street Halo EP

Trzy lata, cztery miesiące i 23 dni – tyle czasu minęło od premiery albumu „Untrue” – ostatniego solowego wydawnictwa Willa Bevana vel Burial. W tak zwanym międzyczasie brytyjski producent nagrał dwa utwory z Four Tet (epka „Moth / Wolf Cub”), podpisał się pod kilkoma remiksami (m.in. „And It Rained All Night” Thoma Yorke’a i „Be True” Commix), mignął pojedyncznymi premierowymi utworami („Prophecy” na składance „Nu Levels” i „Fostercare na kompilacji „5 Years Of Hyperdub”) i pomógł Breakage w produkcji płyty „Foundation” (kompozycja zatytułowana „Vial”).

W połowie marca 2011 dość niespodziewanie ukazała się wspólna epka Buriala, Thoma Yorke’a i Four Tet, ale jeszcze wtedy nic nie wskazywało na to, aby pierwszy z nich pracował nad solowym materiałem. Tymczasem już dwa tygodnie po premierze „Ego / Mirror” ukazała się epka „Street Halo” sygnowana wizytówką wytwórni Hyperdub.

Burial jest twórcą specyficznym i kontrowersyjnym, jego muzyka jest bowiem absolutnie wyjątkowa, przez co nie sposób przejść obok niej obojętnie – najczęściej budzi skrajne emocje, od całkowitej niechęci po niemal fanatyczne uwielbienie. Niesłusznie podciągany pod dubstep, zdołał wypracować własny, całkowicie unikalny styl. Kwestią sporną była też długo utrzymywana w tajemnicy tożsamość Bevana, który to sekret jedni brali za tani chwyt marketingowy, inni zaś widzieli w nim przejaw skromności i dbałości wyłącznie o muzykę, a nie o wizerunek. Jedno było pewne – Burial zaproponował brzmienie, jakiego wcześniej nie znano.

Na „Street Halo” od pierwszych sekund słychać z kim mamy do czynienia, choć z drugiej strony nie można powiedzieć, że w muzyce Brytyjczyka nic się nie zmieniło. Charakterystyczne 2stepowe podkłady ustąpiły miejsca house’owej rytmice, nad którą nadbudowano sięć poszatkowanych wokaliz, już nie tyle z drugiego pokoju, co nie z tego świata. Cała reszta – ambientowe tła, szkliste dzwonki, trzask winyla, szum deszczu, syrena lokomotywy i inne sample – tonie w gęstych pogłosach.

Jedno się nie zmieniło: głęboka melancholia, wręcz egzystencjalny smutek wyzierający z trzech kompozycji („Street Halo”, „NYC” i „Stolen Dog”), jakie trafiły na epkę. Bo Londyn przełożony na dźwięki przez Buriala to w dalszym ciągu miasto zranione i wyalienowane, pełne samotnych ludzi, rozczarowanych kochanków i wyniszczonych używkami imprezowiczów, którzy przemierzają uśpione ulice w rytm sygnalizacji świetlnej. To prawda, do tych utworów można tańczyć, ale jakże im daleko do odhumanizowanego, emocjonalnie autystycznego dubstepu w wersji klubowej.

Nie od dzś wiadomo, że w muzyce Willa Bevana nie chodzi o inżynierię dźwięku, techniczną perfekcję czy producencką maestrię; tu chodzi o vibe, uczucia, emocjonalność, czyli coś, na czym głównie powinna polegać muzyka. Ja osobiście nie jestem fanem „Street Halo EP”, bo nagrał ją Burial – jestem fanem Buriala, bo nagrywa takie dźwięki. Teraz poproszę longplay.