Wpisz i kliknij enter

Gui Boratto – III

W rozkroku.

Kiedy w 2007 roku ukazały się nakładem Kompaktu debiutanckie płyty The Field i Guiego Boratto, znajdująca się na nich muzyka, łącząca energię techno z emocjonalną wrażliwością typową dla indie–rocka (albo indie-popu) sprawiła, że taneczną elektroniką zainteresowali się słuchacze, którzy do tej pory uznawali fanów takiego grania za półgłówków. Przez tę furtkę wyrąbaną w murze dzielącym techno i indie przedostali się potem następni wykonawcy – choćby Pantha Du Prince czy Four Tet. Od tamtego czasu minęły cztery lata. The Field i Gui Boratto są nadal aktywni na elektronicznej scenie i właśnie powracają z nowymi albumami. Czy ich muzyka zmieniła się od czasu debiutów?

Jako pierwszy serwuje swoją trzecią płytę brazylijski producent. Pamiętając o pastelowych barwach i letnim nastroju jego wcześniejszego krążka – „Take My Breath Away” – już otwierający „III” „Galuchat” nieco zaskakuje – wolno stąpający bit niesie tu kaskady skrzeczących syntezatorów podszytych wyraziście wypunktowanym basem. Mroczny klimat tworzony przez te dźwięki nabiera mocy podczas trwania kolejnej kompozycji. „Stems From Hell” to wypasione deep techno łączące masywne drgania brzęczących klawiszy z dubowymi efektami i glitchową obróbką dźwięku. Jeszcze bardziej skompresowane brzmienia pojawiają się w „The Drill” – w nagraniu tym Boratto sięga po rekwizyty dźwiękowe rodem z nu-rave`u: warczący akordy zbasowanych syntezatorów i przesterowane loopy o punkowym sznycie.

Nie we wszystkich jednak kompozycjach brazylijski producent uderza w tak mocne tony. „Flying Practce” i „Talking Truss” to hybrydy techno i trance`u, których nie powstydziłby się w swym repertuarze Paul Kalkbrenner. Boratto, idąc śladami swego popularniejszego kolegi, sięga po orkiestrowe pasaże klawiszy podbijając je miarowym pulsem bitu i strzelistymi smugami onirycznego tła. Podobne brzmienia – choć już w bardziej spowolnionym tempie – znajdujemy w „Soledad”. Latynoski tytuł jest mylący – zamiast południowoamerykańskich sampli, znajdujemy w nim nostalgiczny motyw klawiszowy o fortepianowym tonie, który oplatają wibrujące loopy wyrastające z trance`owej klasyki.

Nie zrezygnował Boratto z flirtu z klimatami w stylu indie. Oto w „Strikerze” trafiamy na wymowny duet basu i gitary rodem z nowofalowych dokonań New Order uzupełniony przetworzoną wokalizą samego producenta, a w finałowym „This Is Not The End” – rockowy pasaż gitarowy wsparty eterycznym śpiewem żony artysty – Luciany Villanovy. Oba nagrania wypadają całkiem zgrabnie – choć nie wnoszą nic nowego do obowiązującego od kilku lat schematu łączenia elektroniki z indie.

Już czarny kolor okładki zwiastował, że nowe utwory brazylijskiego twórcy będą bardziej mroczne – i rzeczywiście, pierwsza część albumu ma w sobie zdecydowanie więcej niepokoju i agresji niż wszystkie jego dotychczasowe produkcje. Boratto nie zdecydował się jednak pójść za ciosem – dlatego drugą partię albumu wypełniają lżejsze nagrania, niosące tak lubiane przez jego fanów tchnienie melancholii. W efekcie powstał album nie dający odpowiedzi na pytanie o kierunek dalszego rozwoju brazylijskiego artysty. Jak poradził sobie z tą kwestią The Field – dowiemy się już za kilka dni.

Kompakt 2011

www.kompakt.fm

www.myspace.com/kompakt

www.guiboratto.com.br

www.myspace.com/guiboratto







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
8 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
Heliosphaner
Heliosphaner
12 lat temu

Matko, napisałem „niczym zgapiony”… nie „zgapiony”… wyluzujcie…

mutter disckretion
mutter disckretion
12 lat temu
Reply to  Heliosphaner

‚Matko, napisałem…’

jestem…jestem…. czytam

pozdr.

😉

dadaista
dadaista
12 lat temu

A już się łudziłem…

Antithiesis
Antithiesis
12 lat temu

z zazdrości

Heliopshaner
Heliopshaner
12 lat temu

Wstęp niczym zgapiony z recenzji nowego albumu The Field na RA. A Boratto jak zwykle nudny.

Heliosphaner
Heliosphaner
12 lat temu
Reply to  Paweł Gzyl

Ale to nie była złośliwość, tylko stwierdzenie faktu.

pe
pe
12 lat temu
Reply to  Paweł Gzyl

Trochę aptekarskie to stwierdzenie faktu.

Polecamy