Tim Hecker – Dropped Pianos

Instrumenty klawiszowe są chyba najczęściej preprarowanym sprzętem muzycznym, biorąc pod uwagę wyłącznie ten, który nie potrzebuje prądu, by działać poprawnie.

Fortepianowe struny obłożone łańcuchami, śrubkami, wytłumione skrawkami materiału i właściwie czymkolwiek, co wpadnie muzykom w ręce momentalnie imitują brzmienie tych instrumentów, które czekając na ludzką rękę swój żywot wypełniały milcząco w opustoszałych komnatach zamków, w piwnicach przywalone rupieciami, czy też otulając się kurzem na strychu. Akordy zbudowane z rozstrojonych tonów są drzwiami do wyobraźni. Czego więc spodziewać się po muzyce człowieka, któremu choć udało się otworzyć własne wejście, co jest sztuką niełatwą, skorzysta z już gotowego?

„Zrzucone Pianina” wedle opisu są szkicami kompozycji wypełniających ostatni album studyjny Heckera. Znajomość „Ravedeath, 1972” procentuje już podczas pierwszego kontaktu z tą muzyką – znane motywy oraz melodie, obdarte z parunastu warstw cyfrowej nekromancji, prezentują się zadziwiająco oryginalnie, zaskakując jakością oraz złożonością konstrukcji. Tym samym określenie „Dropped Pianos” zbiorem szkicy jest dalekie od prawdy – utwory, będące po wstępnej obróbce studyjnej, dokumentują pewien wycinek procesu myślowego Heckera, który miast poprzestać na pewnym etapie pchnął swoje pomysły dalej nadając im w finale kształt znany z „Ravedeath, 1972”. Nie jest to więc album stricte fortepianowy. Prądy szumów i przesterów, niczym charakterystyczny podpis Kanadyjczyka, towarzyszą momentami klawiszowym tonom.

„Dropped Pianos”, będący w rzeczywistości EPką, choć czasem trwania balansuje na granicy z pełnowymiarowym albumem, daje możliwość pełniejszego obcowania z atmosferą kościoła w Reykjaviku, gdzie prócz organów nagrano partie fortepianu. Odgłos skrzypiącego krzesła, wyraźnie przecinający wielowarstwowe echo, pozwala wręcz zajżeć pianiście przez ramię.

EPka udowadania także, jak ogromnym asortymentem barw i dźwięków dysponuje Tim Hecker. „Sketch 6” zatopiony w drżących sprzężeniach zwrotnych, bajkowe ozdobniki w „Sketch 7” rozpływające się mgliście w lekko opadających nutach – nie usłyszymy tego na żadnej produkcji studyjnej Kanadyjczyka. Poza tym, wraz z paroma innymi patentami muzycznej dekonstrukcji, powraca efekt wahadła znany z „The Piano Drop”, z czego wypada się tylko cieszyć.

Choć trudno w to z początku uwierzyć, to „Dropped Pianos” brzmi jak akustyczne aranżacje muzyki wyjętej z „Ravedeath, 1972”. Majestatyczne dźwiękowe glacjały dryfujące w oceanie szumu wydawały się do tej pory naturalnym środowiskiem bytowania Kanadyjczyka. Publikacja tego materiału świadczy o tym, iż podczas procesu twórczego przebiega on metę parę razy. Tim Hecker unplugged – to warto usłyszeć.

Kranky Records | 10.10.2011

3.5/5