Mr. Oizo – Stade 2

Śmierć pułkownika.

1999. Zaczyna się. „Analog Worms Attack”. A na nim kultowy utwór „Flat Beat”, w roli głównej żółta maskotka Flat Eric, która stała się symbolem dla imprezowiczów na całym świecie, reklamowała 501 Levisa i rozgościła się w popkulturze. A Oizo, jako producent, przykrył wszystko świdrującym electro, zmieszanym z techno, breakbeatem, pogiętym disco i nie wiadomo jeszcze czym. Tak zostaje się księciem klubowego świata – serwując taką muzykę i prowadząc się niczym rockman z czasów Stonesów i The Clash. Chlał, ćpał i zadziwiał. Mimo tego niepedagogicznego stylu życia, jest niejako ojcem chrzestnym dla wielu francuskich DJów, generacji Ed Bangera, których kolonia i dotyk do tej pory mocno się trzyma…

Teraz jest 2011. Coś się kończy, przez czwarty album w karierze nazwany „Stade 2”.

„This im me again. I just recorded some new stuff. I don’t know what it is excatly. But I love it”.

Tak na samym początku przedstawia płytę Mr. Oizo,  tradycyjnie zmutowanym kobiecym głosem. Hm, niestety, złe otwarcie. Prorocze – bo nie wiadomo w ogóle co i po co to jest, tak samo nie znany jest sposób, jak to pokochać.

Wytrwanie do końca płyty to sukces. Zewsząd bije nieład, i to nawet nie artystyczny. Trzynaście kawałków a wśród nich kilka minutowych skitów, to masa przećpanych i kakofonicznych bitów, niewiele mających się do wcześniejszych dokonań Dupieuxa. Chyba definitywnie pociął wizerunek Flata Erica, jak było ukazane na okładce ostatniej (o niebo lepszej) płyty „Lambs Anger”, zanurzając się w infantylne i bzdetne bombardowanie uszu wszystkim co wychodzi z komputera.

Nigdy nie był romantykiem, nigdy nie przesadzał z melodiami i pieszczotami dla uszu słuchaczy. Wręcz przeciwnie – było brudno i ciężko, pełno dzikości  i fantazji. Nie tak dawno zagościł w Polsce (7 edycja FreeForm) i na koncercie zaprezentował się żywiołowo, kwaśno i tak, że para skraplała się na ścianach.  Ale gdy siadasz na łóżku w ciepłym domu, nakładasz słuchawki, uśmiecha się do ciebie okładka z przerobionego pop-artu Hockneya, a potem czujesz się jak pośrodku wycinki lasu, coś nie gra.

Podpierając się właśnie płytą „Lambs Anger”, z 2007 roku, zdecydowanie najlepszą z wszystkich czterech – tam jest stylowo, a skroił go na wielu kontrastach, dźwiękowym szoku, trochę obrazoburczej miejscami prostocie, gwałtownych basowych wkrętach, gwiżdżących syntezatorach, wiksujących czasem. Bo wiadomo – klub, kwasy, chlanie, dupy – musi być głośno, a nie elegancko. „Stade 2” to niestety cienie, skróty, odrzuty, miałkie kawałki, które nawet tego nie zapewniają w maciupkiej ilości: wyróżnia się „Ska”, z rytmicznym basem, coś okołomuzycznego dzieje się w „Cheeree”. A tak, pozostałe kawałki to podróbki, czasem nawet niewyraźnie widać metkę Oizo…

Słuchać – nie słuchać? Nie słuchać.

Ed Banger Records, 2011

1/5