Marcel Dettmann – Conducted

Killer is here.

Ostatnie lata były dla tego niemieckiego didżeja i producenta wyjątkowo obfite. Wydany w 2008 roku przez Ostgut Ton jego miks „Berghain 02” został uznany przez zachodnią krytykę za jeden z najlepszych setów minionej dekady. Sukces odniósł również autorski album artysty – „Dettmann”. Nic więc dziwnego, że o jego remiksy upomnieli się nie tylko koledzy z undergroundu w rodzaju Terence`a Fixmera czy Damona Wilde`a, ale również gwiazdy nowej elektroniki, choćby Junior Boys czy Ellen Allien. Potwierdzeniem świetnej passy niemieckiego twórcy jest jego najnowszy set – zrealizowany tym razem dla wielce zasłużonej dla rozwoju muzyki klubowej belgijskiej wytwórni Music Man.

Zaczyna się zgodnie z oczekiwaniami – industrialne wprowadzenie w stylu Throbbing Gristle zapożyczone z debiutanckiego albumu Sandwell District („Immolare – First”) prowadzi nas wprost do zestawu prawdziwych killerów w stylu mocnego techno. Rozpoczyna go glitchowym dekonstrukcjami o minimalowym charakterze trio Signal złożone z mistrzów tego typu grania z Raster Noton („Wismut”). Potem niemiecki producent Roman Lindau serwuje lekko podłamane bity ozdobione ciepłymi plamami syntezatorów („Sub Suggestion”), a weteran gatunku – Kim Rapatti alias Mono Junk – przywołuje wspomnienie przesterowanych podkładów rytmicznych rodem z hard techno w swym „Channel B”.

Detroitowy klasyk Martina Bondsa z 1991 roku – „Sundog” – opublikowany pod pseudonimem Reel By Reel – sprawia, że miks skręca delikatnie w stronę lżejszych brzmień o niemal house`owym tonie. Potwierdzają to następne nagrania. Autorem pierwszego z nich jest Gene Hughes, nowojorski muzyk, który zginął w wypadku samochodowym w czerwcu tego roku. Dettman przypomina jego oldskulowy „Night” z 1990 roku firmowany szyldem Bluemoon Productions. The Analogue Cops i Vril to całkiem nowe projekty – ich muzyka pasuje jednak idealnie do nagrania Hughesa. To szorstki house o zmysłowym pulsie, przywołujący wspomnienie dokonań klasyków z Motor City z Inner City na czele („Why You Love Me” i „V3”). Podobnie gra zresztą tym razem również Milton Bradley – znany przecież ze znacznie cięższego uderzenia („Don`t Phonk”).

Kolejne wejście artysty z Sandwell District zwiastuje odwrót do hipnotycznego techno. Silent Servant nadaje miksowi swym „El Mar” odpowiedni puls, a Morphosis i Redshape idealnie się weń wpasowują, serwując dwa znakomite utwory – niepokojący „Too Far” i dowcipny „The Lesson”. Kiedy wydaje się nam, że Dettman pociągnie ten wątek do końca miksu, gwałtownie zmienia się rytmika – to „Hello Bleep!” Sheda, które otwiera breakbeatową część zestawu. Połamane uderzenia automatu perkusyjnego znajdujemy również w „GoGo Bop (A Trip To The Bodega”)” – zapomnianym nagraniu projektu Cheeba Starks Presents The Troupe Committee, działającego w połowie lat 90. na nowojorskiej scenie house`owej.

Dubstepowa jazda zaczyna Answer Code Request – jego „Escape Myslef” o IDM-owym brzmieniu zgrabnie łączy się z podobnie mroczną kompozycją „Post-Traumatic Son” duetu O/V/R (czyli James Ruskin i Karl O`Connor) w remiksie Bena Klocka. Nocny klimat podtrzymuje młody producent z USA – Kevin Kennedy – działający pod pseudonimem FBK („Nanormal”). Całość kończy jednak znów Shed z ukłonem w stronę brytyjskiego breakbeatu – jego „44A” to zaskakujący swą rytmiczną bombardierką hołd berlińskiego producenta dla słynnego sklepu Hard Wax.

Ci, którzy kojarzą Marcela Dettmanna wyłącznie z morderczym techno, będą zaskoczeni tym miksem. „Conducted” odsłania bowiem zupełne inne fascynacje niemieckiego didżeja – zarówno amerykańskim house`m, jak również angielskim hardcore`m. Wszystko te gatunki płynnie łączą się jednak ze sobą na płycie, tworząc intrygującą od początku do końca całość.

Music Man 2011

www.musicmanrecords.net

www.myspace.com/marceldettmann