Steinvord – Steinvord EP

Niewiele o nim wiadomo. Firmowany jego pseudonimem profil na MySpace jest martwy od roku (w sekcji biograficznej czytamy: „hello, im 18/m/es and make music with a fuckin computer. thanks”). Podobno ma zaledwie 18 lat i pochodzi z Hiszpanii. Podobno muzykę w sieci publikuje co najmniej od 2008 roku, zaś niespełna półgodzinna epka to jego fonograficzny debiut (i od razu w barwach Rephlex!). Podobno jego kontakt z wytwórnią jest sporadyczny i nietypowy; producent zabronił publikować swoje nazwisko i wizerunek. Podobno to sam Richard D. James, który – mając dość zamieszania wokół zjawiska „Aphex Twin” – zaczął rzekomo nagrywać anonimowo i pod jednorazowymi pseudonimami, zaś swoje najsłynniejsze wcielenie zostawił na specjalne okazje.

Tego rodzaju dywagacje zostawmy pasjonatom (fora internetowe są pełne takich spekulacji, w rezultacie których nie wiadomo już, czy Richard jest Steinvordem, czy na odwrót, czy może jeszcze inaczej). Zawartość epki mogła powstać równie dobrze w studiu nagraniowym Jamesa, ale też Squarepushera, Luke’a Viberta czy Venetian Snares, jak i w sypialni nastolatka. Musiałby to być jednak piekielnie zdolny młodzian, na dodatek osłuchany w muzyce, która powstawała, gdy on na chleb mówił „wieszak”. Otwierający płytę „Backyard” nieuchronnie przywołuje echa odległych złotych lat tak zwanego drill’n’bassu: połamane werble, napierający bas, ambientowe podkłady, świdrujące sample i ogólny nastrój rodem z głowy schizofrenika na amfetaminie. To dobre wprowadzenie w atmosferę całości.

[embeded:
src=”http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http://api.soundcloud.com/tracks/39061105″
height=”81″ width=”100%” type=”application/x-shockwave-flash”
allowscriptaccess=”always”]

Centralną kompozycją jest tu „Maelstrom” – prawie dziewięciominutowy kolos o szorstkim, metalicznym i pełnym sprzężeń brzmieniu . Prym wiodą, rzecz jasna, nieokiełznane perkusjonalia, poszatkowane na plasterki i atakujące zewsząd precyzyjnymi uderzeniami. Mniej więcej w połowie utworu następuje niepokojąca chwila pozornego wytchnienia, które w finalnej partii rozpada się w pył z hukiem, ustępując miejsca frenetycznym bitom i morderczym przesterom. Mówiąc krótko, idealna ścieżka dźwiękowa do remontu m-3.

Następujący po tej wiertarkowej uwerturze „lyff Acid e1” to dość standardowy braindance a la Rephlex, upstrzony kwaśnymi dźwiękami słynnego Rolanda TB-303. Z kolei w pędzących na złamanie karku „Cyg X-1” i „Ontrack V2” (swoją drogą z RDJ łączy Steinvorda enigmatyczne nazewnictwo utworów, generowane prawdopodobnie przy pomocy domowego kota chodzącego po klawiaturze) rozbrzmiewa industrialny posmak soundtracku Clinta Mansella do filmu „Pi”. Przed oczami staje wręcz Max Cohen uciekający przed krwiożerczymi kapitalistami z nowojorskiej giełdy i ogarniętymi religijną gorączką syjonistami.

RDJ czy nie, epka robi wrażenie – głównie techniczną perfekcją, mniej świeżością. Steinvord jest wręcz konserwatywny w swoim podejściu do najbardziej radykalnych form brzmieniowych, co sprawia, że momentami jego muzyka jawi się jako wtórna. Jej główna wartość jest czysto użytkowa i przeznaczona na parkiety klubów grających breakcore, hardcore i pochodne. Do tej muzyki da się bowiem tańczyć – przy odrobinie dobrej woli i pod warunkiem, że ma się pod ręką kilka paczek gwoździ na sprzedaż.

Rephlex | 2012