Wpisz i kliknij enter

Mika Vainio – FE3O4 – Magnetite

„To nie jest krzesło”. Okładka albumu Vainio zachęca do sparafrazowania tytułu obrazu René Magritte – dzieła, które można traktować jako zapowiedź praktyk konceptualistów. Joseph Kosuth, uważany za protoplastę tego artystycznego nurtu, stworzył słynną pracę „Jedno i trzy krzesła” – zestawiając obok siebie mebel, jego fotografię i słownikową definicję. Pragnął postawić tym samym pytanie o znaczenie i zasadność pojęć oraz przedstawień w odniesieniu do ich materialnych odpowiedników.

Mianem konceptualnego można określić album „FE3O4 – Magnetite”, co sygnalizuje już sam tytuł. Magnetyt (Fe3(Fe2+Fe3+)O4) – za wikipedią – to „minerał z gromady tlenków, zaliczany do grupy spineli (żelazowych). Należy do minerałów bardzo pospolitych i wyjątkowo szeroko rozpowszechnionych”. Występuje między innymi w powłoce magnetycznej taśm magnetofonowych, w dyskietkach i dysku twardym. Tytuły poszczególnych utworów odnoszą się do zjawisk fizycznych i chemicznych, rozpoczynających się tym samym członem „magnet”. W jaki sposób Vainio próbował oddać poprzez swoje kompozycje ich charakter – trudno jednoznacznie stwierdzić. Czy muzyka to odpowiedni kod do wyrażenia takich terminów jak magnetostatyka, magnetosfera czy magnetosom? Czy jej abstrakcyjność lepiej oddaje ich istotę, niż słownikowe definicje?
[embeded: src=”http://www.junostatic.com/ultraplayer/07/MicroPlayer.swf” width=”400″ height=”130″ FlashVars=”branding=records&playlist_url=http://www.juno.co.uk/playlists/builder/463044-01.xspf&start_playing=0&change_player_url=&volume=80&insert_type=insert&play_now=false&isRe lease=false&product_key=463044-01″ allowscriptaccess=”always”]
Brzmienie Fina, wywodzącego się z kultowej grupy Pan Sonic, jest rozpoznawalne od pierwszych sekund. Prezentuje on styl oszczędny, bazujący na palecie chłodnych, metalicznych barw. Fale sinusoidalne, wyabstrahowane mechaniczne tony, szumy radiowe, głębokie basy – to tylko wycinek leksyki Vainio. Artysta niczym chirurg tnie dźwięki, z zimną precyzją dokonuje operacji na wrażliwej tkance. Cięcia w przypadku tego albumu są istotnym środkiem wyrazu; następują gwałtownie, przerywając bloki hałasu kłującą w uszy ciszą. W magnetycznych trackach pojawiają się doom metalowe wstawki pod postacią rzężenia gitarowych wzmacniaczy, co dodaje smaku sterylnej całości.

Otwierający płytę utwór „Magnetica” skonstruowany został na tym kontraście; rytmiczne drewniane uderzenia i pocieranie perkusyjnych talerzy zalewa masa napięcia, dobywająca się z przetworników elektromagnetycznych gitary. Rozpiętość pomiędzy ciszą a hałasem artysta testuje również w „Magnetotactic” i „Magnetism”, gdzie zestawia elementy podskórnych pulsacji z głośnymi, nicującymi częstotliwościami. Po stronie ciszy i skupienia można zaś umieścić najciekawszy w tym zestawieniu „Magnetosense” – rozpoczynający się od metalicznych ukłuć, rozwijający field recordingowym fragmentem, stopniowo przekształcanym w elegijny dron.

„FE3O4 – Magnetite” to kolejny tytuł w katalogu Vainio utrzymujący wysoki poziom, do którego fiński artysta zdążył już przyzwyczaić swoich słuchaczy. Ciekawa narracja, chłód i wyrafinowanie, nawał dźwięków i uspokojenie – tego można spodziewać się po najnowszym albumie wydanym nakładem Touch.

Touch | 2012







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
3 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
keisuke
keisuke
11 lat temu

AUBE w 1995 nagrał EPke Magnetostriction, gdzie – jak to zwykle u niego bywa – jedynym źródłem dźwięku był tym razem spektroskop NMR. Ale temu panu raczej chodziła po głowie dźwiękowa reprezentacja widma promieniowania elektromagnetycznego, niż możliwości wykorzystania magnetytu 🙂

piotr tkacz
piotr tkacz
11 lat temu

No nie wiem, może zbyt wysoko stawiam Vainio poprzeczkę, ale zawiodła mnie ta płyta. To są ciągle te same brzmienia (ok, gitary są pewną nowością, ale już je słyszałem i na płycie, i na koncercie, więc to nie wystarczy), a nie ma pomysłu na ich użycie = kompozycje. Jeśli chodzi o konstrukcje, struktury, to do „Magnetosense” nie wydarza się tu nic ciekawego.

Polecamy