Open’er to nie tylko artyści wielkiego formatu. To także okazja, by nadgryźć dźwięki mniej znane, nieoczywiste, które stanowić będą mocny kontrapunkt do rozrywkowej części programu.
Okazją do tego z pewnością będzie solowy występ pierwszej gitary Radiohead. Jonny Greenwood samodzielnie wykona kompozycję Steve’a Reicha „Electric Counterpoint”.
Występ ten odbędzie się na scenie głównej, co jeszcze bardziej spotęguje odbiór dźwięków – samotnie pochylony nad gitarą i laptopem z pewnością zamieni tę ponadczasową kompozycję w swoisty epilog festiwalu oraz dowód na to, iż polska publiczność domaga się nie tylko zgrabnie skrojonych melodii i chwytliwych refrenów.
Wykonanie „Music For 18 Musicians” przez The Ensemble Modern pod batutą samego kompozytora także powinno dostarczyć niemałych wrażeń. Korespondując z zeszłorocznym, wyjątkowo udanym koncertem Penderecki/Greenwood zdaje się, iż tendencja ta zostanie zachowana w następnych odsłonach festiwalu. Organizatorzy nie boją się eksperymentować z konwencją tak dużej imprezy, co owocuje w wydarzenia niecodzienne – wszak muzyka tego typu nieczęsto ma okazję rezonować w tak dużych, otwartych przestrzeniach.
Devendra Banhart to niespokojny duch, prawdziwy obieżyświat naszych czasów. Potomek emigrantów z Wenezeli urodzony w USA, który dzięki wyprawie do Europy zostaje spostrzeżony przez żonę Michaela Giry z zespołu Swans. Amerykański sen – od ulicznego grajka do świadomego artysty, jest w przypadku muzyki Banharta mocno doprawiony psychodelikami. Oscylując wokół folkowych barw czerpie inspirację zarówno z muzyki Starego Kontynentu jak i brzmień Indii, co przekłada się na urocze piosenki, lub szaleńcze galopady. Warto więc skorzystać z okazji i zaczerpnąć z tego wielokulturowego tygla parującego analogową mgiełką lat sześćdziesiątych.
Pośród wielu polskich artystów, których przyjdzie nam usłyszeć na festiwalu, warto naświetlić Domowe Melodie. Błyskotliwe teksty w oprawie minimalistycznego folku, które gwałtem wdzierają się w tereny do tej pory opanowane przez Cześka Mozila i Gabe Kulkę oraz samo ich udźwiękowienie, nader pokrętne i humorystyczne – dobrze wróżą temu projektowi na przyszłość.
W zwierzokształtnych czapkach i z piórami pod marynarką wyglądają jak trupa miejskich szamanów, która prócz przypowieści o Grażce i Zbyszku z pewnością zaskoczy czymś zebranych podczas planowanych obrzędów.
