Elektronika Jumpela już na dobre wrosła w australijski krajobraz.
Joachim Dürbeck (aka Jumpel) to niemiecki kompozytor i muzyk. Jego przygoda z muzyką rozpoczęła się gdzieś w piwnicy u rodziców, kiedy to Dürbeck konstruował instrumenty z puszek po detergentach, różnych pudełek i łączył ich brzmienie z fortepianem. W 1986 r. Dürbeck kupił sobie Commodore C-64 i zaczął tworzyć muzykę elektroniczną. Trzy lata później Dürbeck dołączył do indie-popowego zespołu Bones, w którym udzielał się aż do 1996 r. Grupa wydała trzy albumy studyjne i rozpadła się. Dürbeck wraz z René Dohmenem (jeden z członków Bones) postanowili założyć w Kolonii własną firmę i studio, aby produkować muzykę do filmów fabularnych i dokumentalnych. Jeden z ich soundtracków zdobył nagrodę na festiwalu w Wenecji w 2006 r.
W 2005 r. Dürbeck założył projekt Jumpel i do tej pory wydał cztery albumy. Jumpel od samego początku jest związany z australijską wytwórnią Hidden Shoal Recordings. Pierwszy krążek pt. „Samuel Jason lies on the Beach” ukazał się w 2007 r. Twórczość Dürbecka charakteryzuje się szczególnym podejściem do brzmienia i minimalizmu w elektronice. Oba wspomniane czynniki nabierają skrzydeł, gdy artysta zaczyna łączyć minimal ambient z glitchem i dokładając do tego syntezator czy fortepian. Niemiecki kompozytor lubi też zapętlać głos i tworzyć repetytywne ścieżki bazując na dźwiękach otoczenia.
Kolejnym wydawnictwem Dürbecka była płyta „Deuxième Bureau” (Hidden Shoal Recordings, 2009), gdzie artysta jeszcze bardziej podkręcił jakość swoich nagrań.
Rok później pojawił się longplay „Europa” (Hidden Shoal Recordings) z udziałem brytyjskiej pianistki i wokalistki Chloë March. Materiał powstał dzięki podróżom Dürbecka po Europie. Poniżej nagranie „Edinburgh”, które ówcześnie promowało album.
W czerwcu tego roku Jumpel wydał swój czwarty studyjny krążek „Bloc4” (Hidden Shoal Recordings), gdzie również w kilku utworach śpiewa Chloë March. Dürbeck postanowił, że na „Bloc4” stworzy muzykę obrazującą świat samotnie stojących wieżowców. Longplay otwiera urocze nagranie „Trinkalle”, w którym wiedzie prym połamany rytm w parze z ulotną elektroniką w oddali. Z kolei utwór „Appartment” jest jak błąkanie się po opustoszałym i mrocznym hotelowym korytarzu w poszukiwaniu właściwego pokoju. Nie byłoby tak dobrze, gdyby nie świetny głos Chloë March jaki mamy w „Appartment”.
Następnie Dürbeck zabiera nas w bardziej ambientowy klimat w otoczeniu field recordingu („Monica’s Room” i „Greenhouse). „Blue Ceiling” to ponowne spotkanie z niezwykłym wokalem March, przypominającym momentami Beth Gibbons oraz Mimi Parker z grupy Low. W kilku ostatnich utworach zdecydowanie więcej znalazło się dźwięków pochodzących z fortepianu i też sporo dryfującej ambientowej elektroniki. Przyznam, że „Bloc4” to jedna z moich ulubionych płyt w ostatnim czasie.
Strona Jumpel »
Profil na Facebooku »
Profil na BandCamp »
Hidden Shoal Recordings »
Profil na Facebooku »
