2013. Rok Wielkich, którzy po latach przerwali zmowę milczenia.
12 | Benoit Pioulard – Hymnal
Pioulard skazuje się na tułaczkę po rubieżach muzyki tła świadomie. Przemierzając te rejony z gitarą akustyczną w rękach i eterycznymi historiami na ustach czuje się swobodnie, jak przybysz, który szybko zaadaptował się do pozornie obcego mu środowiska. Jestem przekonany, iż w zaciszu domowego studia nagra kiedyś wybitną płytę, łącząc mglisty powab ambientu z melancholią folkowych pieśni. Niestety, jeszcze nie teraz.
Nasza recenzja tutaj.
http://www.youtube.com/watch?v=rb1jN7KMb-I
11 | Bibio – Silver Wilkinson
Pachnące jazzem sekwencje akordów wpuszczone w cyfrowy obieg mają u Bibio swoją jakość. Tchną ciepłem, miłością i melancholią. Ładna pocztówka z wiosny 2013.
10 | Devendra Banhart – Mala
W cekinach folkowej kamizelki, którą „Mala” nosi bardzo swobodnie, widać przebłyski synth-popu, słonecznego luzu godnego Beach Boysów oraz analogowych barw Beatlesów – podkradając tym ostatnim także krótkie, piosenkowe formy. Słodka odtrutka zarówno na tonący w wyjących przesterach rock, jak i defragmentowaną twórczość laptopową.
http://www.youtube.com/watch?v=M9zKfJQjRIU
9 | Jacaszek – Pieśni
Album ukazał się z końcem roku, przez co niefortunnie może zostać pominięty w zestawieniach traktujących o produkcjach tegorocznych, jak i tych mających swoją premierę w 2014. Niesłusznie.
Jacaszek zaklął mistycyzm w sygnale cyfrowym, redefiniując muzykę liturgiczną z pomocą mikro-preparowanych dźwięków wszelakich malujących przepiękne tło dla instrumentów smyczkowych. Pozycja obowiązkowa dla wielbicieli skansen-ambientu i brzmień eterycznych.
Nasza recenzja tutaj.
8 | Bonobo – The North Borders
Od balsamicznej muzyki elektronicznej po pokrętne przeboje pękające mnogością instrumentów. Simon Green zapodział gdzieś ducha, którego ostatni raz słyszałem na „Days To Come”, ciągle jednak potrafi oczarować wielobarwną aranżacją i podchwytliwie pociętym metrum. Muzyka taneczna dla ludzi z mózgiem w nogach.
Nasza recenzja tutaj.
7 | Tim Hecker – Virgins
Siódmy album studyjny Heckera mógłby być wymarzonym debiutem większości twórców muzycznej hybrydy spod znaku ambient/drone/noise. I naprawdę trudno się temu dziwić. Poruszając się po rejonach, które przyszło mu stworzyć i zasiedlić, sam sobie jest bogiem, który nigdy nie wahał się skorzystać z kłębów chaosu, a nawet zanurzyć się w nich dogłębnie – zawsze z korzyścią dla tworu.
Nasza recenzja tutaj.
6 | James Blake – Overgrown
Blake z godną podziwu wirtuozerią posługuje się tu swoim największym orężem – głosem. Poszatkowany i zniekształcony, przytłumiony turbulencjami i szumem, tudzież wrzucony w bez-przepastne czeluści jaskiniowego echa nieustannie pozostaje instrumentem nadrzędnym, będącym nośnikiem szczerych emocji.
Pozornie tylko dryfując po muzyce soul dalej wpada w wir dubstepu, elektronicznych manipulacji, a nawet hip-hopu. „Overgrown” przebija debiutancki album Brytyjczyka pomysłowością oraz odwagą w eksperymentalnej szarży.
Nasza recenzja tutaj.
5 | Daft Punk – Random Access Memories
Dla wielu ta płyta to jedynie „Get Lucky” z całą resztą niegodną uwagi – śmieszną z powodu zaproszonych gości lub mało rozrywkowej/komercyjnej/funkowej formy. Francuski duet zrealizował swoje marzenie scalając cyfrową wrażliwość muzyczną z warsztatem instrumentalnym swoich idoli. Nie zdziwiłbym się więc, gdyby znowu zniknęli ze świecznika na parę ładnych lat.
Z walki o własną tożsamość Daft Punk wyszedł zwycięsko, przechodząc jedną nogą po stronę tych, których muzyka nie powstaje z sekund wyciętych z dawno zapomnianego szlagieru, lecz od narodzin samodzielnie realizowanej idei.
Nasza recenzja tutaj.
4 | Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest
Otoczony świętym kultem duet, tworzący brzmienia senne i nierealne, kazał na siebie czekać osiem lat. Po tak długiej przerwie oczekiwania oraz spekulacje dotyczące kolejnej produkcji Szkotów rosły, odbijając się szerokim echem w muzycznych mediach. Szczęśliwie, endemiczny twór świata muzyki elektronicznej nie zawiódł.
Progres nie zawsze oznacza multum nowości. BoC po raz kolejny uchylili okno do swojego świata urzekając paletą rytmów oraz melodii z łatwością dotykając uczuć i wspomnień.
Nasza recenzja tutaj.
3 | David Bowie – The Next Day
Bowie przypomniał światu jak wspaniale smakują pop-rockowe utwory w – pozornie – klasycznych aranżacjach. Nieprzekombinowane, inteligentne, porywające. Od chwytliwych refrenów po urzekające monodramy. W erze YouTube’owych singli wszyscy chyba zapomnieli jak wielką sztuką jest nagrać taki album.
Nasza recenzja tutaj.
2 | Atoms For Peace – AMOK
„AMOK” to album, na którym granica człowiek-komputer jest wielce nieoczywista. Myśl bliska także muzyce z The King of Limbs, gdy dobrze zrealizowana, potrafi pozytywnie zaskoczyć. Duch w maszynie czuje się tutaj dobrze: szepcze, szemrze, stuka i dba o to, by „AMOK” był widziany jako udana próba zaistnienia w naturalnych rejonach bytowania istot pokroju Burial, czy Aphex Twin. W radiogłowym rzecz jasna filtrze. I brawa dla Yorke’a, który zaśpiewałby nawet w takt maszynerii tartacznej.
Nasza recenzja tutaj.
1 | Nick Cave – Push The Sky Away
Blues obdarty ze wszystkiego, czym ten gatunek żyje i pulsuje, emanuje tutaj mocą niespotykaną, hipnotyzując poezją ścierającą się każdym wersem z bezbarwną prozą życia. Niepokój wyzierający z kompozycji, drżący nierzadko paroma jedynie dźwiękami oraz głos Cave’a – prowadzący narrację godną Wergiliusza XXI wieku, któremu nie potrzeba piekła, by opisać ludzką naturę – stawiają „Push The Sky Away” na piedestale tegorocznych produkcji.
