Muzyka, która rozpycha się łokciami pośród gatunków i utartych schematów.
Drugi album w dorobku duetu Discodeine jest jak worek bez dna – ciężko złapać się czegoś, żeby przebrnąć przez niego z gotowymi konkluzjami. Co utwór pojawiają się nowe, przebogate motywy podkreślone erudycją producentów. Pentile (Morando Benjamin) i Pilooski (Cedric Marszewski) sięgają po organiczne, analogowe, kiczowate, wykluczające się wzajemnie chwyty, tworząc „Swimmer”.
Drabinka z okładki to taka zwyczajna rzecz, którą spotykamy na basenie. Zaprasza aby zanurzyć się w otchłani „Swimmer”. Płynąc poprzez album łatwo wpaść w przeróżne prądy – cieplejsze, łagodzone popem, i te lodowate, płynące z nieczułej elektroniki clashowej i rytmiki techno/house.
Neonowe barwy okładki kierują umysł wprost na czułość i rytmikę disco – to jest disco 2.0, albo 3.0, zmutowane, przekombinowane, przetworzone, rzadko kiedy łapiące się pod jakiś konkretny gatunek. Z panteonu gwiazd tworzącego album-debiut (m.in. Aguayo, Dury, Jarvis Cocker) do pracy nad drugim krążkiem, duet powołał tylko Kevina Parkera z Tame Impali i Marka Kerra, który swoim głosem uwydatnia kompozycje znacząco – jego głos jest i hipnotyczny, i zapadający w pamięć. Kompozycje takie jak „Aydin” najdobitniej pokazują tę formułę, którą łamiąc tworzy duet – z popu, slo-mo, house’u, downtempo, krążących (czasem bliżej, a czasem mniej) ułamków rytmiki czy groove’u disco. To wszystko da się podsumować zawołaniem „to the floor”, ale nie na taki parkiet jaki znamy, i nie w przyjęty przez wszystkich sposób. Można na niego wskoczyć np. przez okno, lub w leniwe niedzielne południe rozkręcając imprezę. Nie jest łatwo z tym albumem, wszystko płynie, wiruje, zapętla się i wciąga.
3,5/5
Dirty/Pschent Music, 2013
Najlepsze momenty: Aydin (!), Hydraa, Plum Blossom
