Ben Edwards przywrócił niedawno dawny blask muzyce Johna Foxxa. Teraz przypomina, jak niegdyś ciekawie brzmiał wokal Stephena Mallindera z Cabaret Voltaire.
Ten znany pod pseudonimem Benge angielski producent dał się początkowo poznać jako twórca niezwykle urokliwego IDM i ambientu. Prowadzona przezeń wytwórnia Expanding wydała całą serię ciekawych wydawnictw, które w minionej dekadzie kultywował najlepsze tradycje obu gatunków.
Pod koniec ubiegłego dziesięciolecia Edwards nawiązał jednak kontakt z pierwszym wokalistą Ultravox – Johnem Foxxem. Powołany przez nich do życia projekt The Maths rewitalizował klasyczny synth-pop w nowoczesnej wersji ku ogromnemu poklaskowi mediów i fanów.
W tym samym czasie brytyjski producent rozpoczął również współpracę z Philem Winterem, który znany jest najbardziej u nas jako muzyk folktronikowego zespołu Tunng. Obaj artyści zaczęli początkowo realizować remiksy dla innych wykonawców, z czasem pokusi się jednak o stworzenie własnych nagrań.
I wtedy wpadli na pomysł, aby zaprosić do ich zaśpiewania legendarnego wokalistę grupy Cabaret Voltaire – Stephena Mallindera. Po rozstaniu się z Richardem H. Kirkiem na początku lat 90., początkowo porzucił on muzykę, wyjeżdżając do Australii i rozpoczynając karierę naukową. Z czasem jednak wrócił do nagrywania – ale żaden z jego projektów nie odniósł większego sukcesu. Taką szansę stwarza słynnemu frontmanowi dopiero Wrangler.
Otwierający debiutancki album tria „Theme From Wrangler” zwiastuje spodziewany powrót do złotego okresu nowofalowej elektroniki – łącząc romantyczne klawisze w stylu Ultravox z mechanicznymi rytami i przetworzonym szeptem Mallindera. „Lava Land” kontynuuje ten wątek, przywołując wspomnienie klasycznych nagrań duetu DAF. Tym razem jadowity śpiew jest w roli głównej – a zbasowane akordy i twarde bity uzupełnione zimnymi klawiszami tworzą dlań idealny kontekst.
Echa najlepszych płyt Cabaret Voltaire rozbrzmiewają wraz z tytułowym „LA Spark”. To mięsisty electro-funk, w którym jest miejsce zarówno na miarowo pulsujący bas, jak i acidowe efekty. W zbliżonym stylu utrzymany jest „Space Ace” – eksplodując „czarną” energią wpisaną w syntetyczne dźwięki. Oba te bliźniacze nagrania przedzielone zostają nieco odmienną kompozycją – bo „Mus IIC” to archetypowy electro-industrial, przypominający tak kanoniczne utwory, jak „Warm Leatherette” The Normal czy „United” Throbbing Gristle.
Bardziej metaliczną wersję muzyki Cabaret Voltaire przywołuje „Harder” – uderzając blaszanymi bitami i zdeformowanym śpiewem, które zostają zbalansowane ambientowym tłem. „Modern World” to jeden z najlepszych utworów w zestawie – zawiesisty dub, zestawiający industrialne przesterowane syntezatory z hipnotycznym pochodem jamajskiego basu. Album kończy eksperymentalna miniatura – „Peace And Love”. Tym razem w roli głównej pojawiają się złowrogie pomruki rave’owego basu – zanurzone w przemysłowych efektach.
„LA Spark” to wyjątkowo smakowity kąsek dla wszystkich wielbicieli elektroniki z lat 80. W ośmiu nagraniach tria Wrangler odbijają się wszystkie ówczesne prądy muzyczne – funkowe rozpasanie i dyskotekowa funkcjonalność oraz industrialny zgiełk i noworomantyczna melancholia. Wszystko to podane jest jednak w nowoczesny sposób, który bez problemu trafi również do dzisiejszych dwudziestolatków. Warto pokusić się o sprowadzenie tego zespołu na któryś z naszych festiwali – zobaczenie tych trzech panów w akcji na pewno byłoby równie dużym wydarzeniem, co pamiętny występ The Maths na krakowskim Unsoundzie.
MemeTune 2014
p.s. „niezwykle urokliwy IDM” – proszę mi rozpisać o co chodzi, panie Autorze, na minumum 3 stronach A4 ! :facepalm:
Odsylam do moich dawnych recenzji w Nowej Muzyce i Gaz-Ecie. Nie bede sie powtarzal.
a Luke Vibert wydał płytę miesiąc temu a nowamuzyka, nowobrzmieniowa, elitarna i hej do przodu nie pisze nic ? :płacze:
Ja wole Cabaret Voltaire i Wrangler od Luke’a Viberta. Moze inny z redaktorow sie zlituje?