Impresjonistyczna muzyka uwodząca swą delikatną konstrukcją i rozmarzonym nastrojem.
Czasem tak bywa: kiedy jesienią zeszłego roku szefowie kolońskiej wytwórni Ki znaleźli w swej skrzynce pocztowej demo wysłane przez nikomu nieznanego artystę, nie spodziewali się, że już niewiele ponad rok później opublikują je, jako kolejny album w swym katalogu. A jednak – urzekła ich bowiem niezwykła kruchość i ulotność muzyki portugalskiego twórcy, idealnie pasująca do estetyki wcześniejszych wydawnictw firmy.
Sean Pireiro tworzy bowiem muzykę z sampli. Pochodzą one z bardzo różnych źródeł: od wideoklipów w serwisie YouTube, przez winylowe płyty, po dźwięki otoczenia. To oczywiście nic nowego we współczesnej elektronice, jednak pochodzący z Barcelony artysta, wykorzystuje te opatentowane już dawno sposoby komponowania do stworzenia własnej wersji wyjątkowo subtelnej muzyki o ilustracyjnym sznycie.
Album otwiera wycieczka w stronę dawno niesłyszanego glitch-hopu: sklejona z analogowych trzasków, fragmentów nastrojowego fortepianu i przetworzonych wokali jesienna kołysanka, wpisana w spowolnione bity o smolistym brzmieniu („Someday”). W dalszej części krążka jest więcej takich lekko pulsujących „czarnym” groovem miniaturek. To skoncentrowany na zbasowanym rytmie „Grounds”, okraszony edycjami soulowych wokaliz „Green Copy” czy uwodzący ciepłym tchnieniem Rhodesa „Victory & Sorrow”. Trochę utwory te przypominają dokonania Flying Lotusa i jego kolegów z wytwórni Brainfeeder – szczególnie, kiedy spowija je mgiełka płynnej elektroniki o psychodelicznym klimacie („Reaper” czy „Tunnel To Castle”).
W innych fragmentach „Saved Once Twice” kompozycje Pineiro swobodnie dryfują w stronę post-dubstepu. Wtedy rytmika nabiera połamanego metrum, a brzmienie staje się bardziej przestrzenne. Po raz pierwszy trafiamy na takie granie w „After Six Minutes” – gdzie hipnotyczne breaki wnoszą rozwibrowane głosy uzupełnione popiskującymi klawiszami. Podobny charakter ma „Tavern” – tutaj uderzają wręcz tektoniczne bity, które portugalski producent ozdabia łagodnie szeleszczącymi perkusjonaliami. Wszystko to stanowi kontekst dla melodyjnych syntezatorów przeplecionych eterycznym śpiewem. Najbardziej abstrakcyjną wersję tego typu muzyki otrzymujemy w finałowym „Labrum” – bo wolno toczące się bity stanowią tu podstawę dla rozkołysanej partii dostojnych dęciaków i klimatycznie pobrzękujących dzwonków.
Czasem młody twórca z Barcelony stawia na niemal ambientową statyczność. „Freulock” odbija się echem dawnych przebojów Moby’ego – ponieważ korzysta z tęsknej wokalizy w stylu gospel. „Rope And Ruins” ma bardziej rozbudowany charakter, łącząc melodyjne pogłosy z glitchowym wibracjami. W „Grounds II” rozebrzmieją reminiscencje klasycznych płyt Jana Jelinka. Tym razem zwiewne dźwięki fortepianu płyną w spokojnym rytmie, unoszone przez szumy i chrzęsty o niemal jazzowym tonie.
Skromna i wyciszona to płyta. Jej niezwykła uroda tkwi właśnie w tym wycofaniu – kompozycje z „Saved Once Twice” uwodzą bowiem swą delikatną konstrukcją i rozmarzonym nastrojem. Do tej impresjonistycznej muzyki idealnie pasuje też oniryczna okładka. Jeśli ktoś ceni taką właśnie wersję nowej elektroniki – zakocha się w tym albumie od pierwszego przesłuchania.
Ki 2013
