Audioriver 2014 – relacja

Kolejna, dziewiąta już edycja festiwalu Audioriver przeszła do historii.

Po raz kolejny do pięknego Płocka przybyło mnóstwo fanów muzycznej elektroniki, a miasto potwierdziło swój symbiotyczny stosunek do tego niecodziennego wydarzenia, przyjmując festiwal z dobrodziejstwem inwentarza. To fascynujące, że w Polsce możliwe jest by przez całą noc ogłuszano ponad 100-tysięczne miasto niezrozumiałymi pewnie w dużej mierze tąpnięciami, za każdym rogiem pito bezkarnie alkohol (Uczestnik: ”To jak to jest? Można w końcu wypić piwo w parku,czy nie?” Strażnik Miejski: „Nie można, ale kulturalnie można.”), przez co najmniej dwa dni zamieniono wizytówkę turystyczną miasta (Stary Rynek) w roztańczony parkiet, a to wszystko za aprobatą władz i większości mieszkańców. Wspaniałe w tej sytuacji jest zwłaszcza to, że uczestnicy festiwalu w zamian za zgodę na „techno święto” potrafią się odwdzięczyć nie tylko wpływem pieniędzy do kieszeni Płocka/płocczan, ale też nie przekraczaniem pewnych granic (brak agresji, upadlającego pijaństwa, itp.) i celebrowaniem z uśmiechem na ustach wyrwy w obopólnej rzeczywistości.

Festiwal z roku na rok się rozrasta i zwiększa swój komercyjny potencjał, co widać po przystępniejszym line-upie, relacjach w Radio ESKA, tradycyjnych już Targach Muzycznych na Starym Rynku, Audioriver Fashion Day przy zalewie Sobótka, Sun/Day w Ogródzie Miejskiego Zespołu Obiektów Sportowych czy projekcjach Kina Festiwalowego, ale i różnorodności osób na niego przybywających. To chyba jedyna taka sytuacja by warszawscy hipsterzy tańczyli do Detroit techno z mięśniakami, którzy zdawać by się mogło pomylili miasto nad Wisłą z pewnym miastem nad morzem, a celebryci z telewizorów ocierają się w kolejce do toalet o ich małomiasteczkowych odbiorców. Niemniej jednak wielogatunkowość a zarazem pluralistyczny ciężar poszczególnych występów pozwala na płynne przemieszczanie się swoimi ścieżkami, bez większego wchodzenia sobie w paradę.

PIĄTEK (25.07.14)

Pierwszego dnia największym zaskoczeniem nie był niestety żaden występ, była nim zdecydowanie pogoda. Żadna z prognoz nie przewidywała wodospadu jaki rozlał się nad nadwiślańską plażą, nie zapowiadało też tego same niebo, które co prawda do godziny 1.30 było zachmurzone i po przyjacielsku skraplało co jakiś czas festiwalowiczów drobnymi i krótkimi opadami.

Zanim jednak przybył Armagedon na 5-ciu w sumie scenach zdążył się zaprezentować szeroki zestaw artystów. Bardzo korzystnie pokazał się powracający Skalpel, który zaprosił do scenicznej współpracy pianistkę Joannę Dudę i perkusistę Jana Młynarskiego, co podgrzewa tylko atmosferę wyczekiwania na nowy longplay.

Nie zawiedli się też Ci, którzy odwiedzili małą scenę Wide Stage by posłuchać setu Maribou State, Brytyjczycy bardzo przyjemnie zaczęli pobudzać skromną jeszcze publiczność miksując hity spod znaku chociażby Jamesa Blake’a. Mniej więcej w tym samym czasie w namiocie Last.Fm bardzo licznie zgromadzonych czarował Hybrid Minds serwując klasyczny drum’n’bass spod szyldu Calibre czy High Contrast.

Tuż po Brytyjczyku na scenę wkroczyły młokosy z Hospital Records czyli Fred V i Grafix, którym towarzyszył stary wyga Dynamite MC. Panowie dołożyli do pieca szybkim setem sięgając również po popularne kawałki w postaci chociażby „No Body To Love” Sigma, ale wspomagający ich, przyboczny Roniego Size’a zdawał się nie być w szczycie formy. Dla zwłaszcza młodocianej części Audioriver Hybrid Tent tego wieczoru był z pewnością miejscem niezapomnianej imprezy.

Chociaż jednoznacznie nie porwał swych widzów to piątkowy wieczór mimo wszystko zagarnął Trentemøller. To było naprawdę świetne widowisko, z tyłu sceny 4 ogromne kokono-lampiony, oślepiające biało-żółte światła zza pleców w sumie rockowego, 5-osobowego składu oraz trudne do zaklasyfikowania dźwięki z wiodącą rolą analogowych syntezatorów.

Koncert rozpoczął generowany przez Marie Fisker potężny bas „Still on Fire” z ostatniej płyty Andersa, ale całość koncertu zawierała numery z różnych krążków Duńczyka, żonglując atmosferą poprzez wyciszone ballady pokroju „Take Me Into Your Skin” czy kwaśne wybuchy w postaci „Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!”. Kraftwerk zderzał się z Rolling Stones. Trentemøller pomimo problemów z jednym z syntezatorów zaprezentował się naprawdę godnie, więc szykujmy się na jego powrót w stolicy już w październiku.

Kilkanaście minut po niedawnym support-bandzie Depeche Mode na Main Stage wkroczył Pretty Lights, który przeleciał Atlantyk by postrzelać światłami na wybranych europejskich festiwalach. Show Amerykanina mogło by być synonimem kultury nadmiaru – mnóstwo dźwięków, mnóstwo świateł, mnóstwo gatunków. Derek Vincent Smith nie zagrzewał miejsca spektakularnie przeskakując z tracku na track, łącząc stare honky-tonk sample z trapem czy szczątki pop-numerów z electro lub dub-stepem. Wszytko to podane w kalejdoskopujacym powietrzu przeszywanym szeregiem laserów, które wspaniale prezentowały się w ulewnym deszczu.

No właśnie, mniej więcej po 1/3 koncertu nastąpił moment kiedy drobne krople ustąpiły na dobre miejsca ścianie wody, która przez następne godziny nawadniała teren płockiej plaży skutecznie opróżniając z ludzi teren festiwalu. Konsekwencją oberwania chmury było zamknięcie namiotowej sceny Last.fm pod koniec występu Zeitgeist, czyli Camo & Krooked, a co za tym idzie odwołanie kolejnych występów  S.P.Y., DOM and Roland. Organizatorów nie opuszczał pech, gdyż swoje występy odwołali także: Hot Since 82, wyczekiwany Audio, a także wytęskniony od 6 lat Loco Dice… co pozwoliło wydłużyć udany, mocny występ Gary’ego Becka i opóźnić o prawie godzinę start Niny Kraviz.

Wzbudzająca spore emocje piękność chyba znów podzieliła publiczność, moim zdaniem choć set mógł być bardziej dynamiczny to jednak pokazał, że postać rosyjskiej Dj-ejki jest hypowana nie bezpodstawnie i za jej urodą idą jednak konkretne umiejętności. Poszczególne, raczej surowe numery miksu, Kraviz splatała niewidzialnymi nićmi bawiąc się przy tym doskonale. Szkoda, że na piątkowy finał duet Lakker grał na małej, otwartej Wide Stage, gdzie wspierała ich zaledwie garstka wytrwałych i przemoczonych fanów.

Sobota (26.07.14)

Hatti Vatti w towarzystwie dysponującej rewelacyjnym głosem Lady Katee (producenci wykorzystajcie lepiej tę dziewczynę!)  i grający w dużej mierze materiał z Worship Nothing chyba jednak bardziej sprawdziłby się w klubowym anturażu, co nie zmienia faktu, że Kaliński to pierwsza liga światowa. Pewne obawy wzbudzało wprowadzenie tajemniczej Bokki na główną scenę, jej piosenki zmierzające ku intymnemu stonowaniu mogły zginąć pod rozmachem Main Stage, nic jednak bardziej mylnego.

Bokka w swej konsekwentnej grze w anonimowość zaczarowała Audioriver (mam nadzieję, że przedstawiciele zagranicznych festiwali/prasy zapamiętają ten zespół), a świetne wykonanie coveru Caribou czy utanecznionej wersji „Town Of Strangers” spowodowało, że występujące po nich Little Dragon wypadło dość przewidywalnie i rutyniarsko. Przy mojej bezgranicznej miłości do Yukimi Nagano, szwedzki zespół nie wykrzesał z siebie energii,  plącząc się w jakiś nużących impresjach na temat głównie ostatniego krążka, zaprzepaszczając nieco swój taneczny potencjał.

Zupełnie nie przekonał mnie show duetu Booka Shade. Niby wszystko jak należy, ale jednak Merziger i Kammermeier zdali mi się uprawiać jakąś sceniczną hochsztaplerkę i muzyczną festyniadę. W dużej mierze udawane lub zbędne granie na elektronicznych perkusjonaliach kojarzy się bardziej z duetem Safri Duo niż z poważanymi przedstawicielami Get Physical…

Nie zawiódł mocno wyczekiwany Dj Koze, zagrał ciekawy techniczny set, stopniowo i powoli podłamując miarowe stopy/hi-haty chociażby wariacją na temat swego remiksu „Bad Kingdom”. Podczas tego wykonu można było też prawdziwie docenić genialną scenografię Circus Tentu. Poustawiane na sobie sześciany wraz z precyzyjnymi wizualizacjami (pracujące łańcuchy!) tworzyły hipnotyzujące wrażenie 3D. Brawo!

Podobnie pozytywne odczucia mieli zapewne fani legendarnego LTJ Bukema, który jak zawsze grał ciepłe drum’n’bassy, z tym że odniosłem wrażenie jakby ktoś skręcił mu głośność o połowę, przez co chillowość jego muzyki przeważała nad tanecznością. Na koniec, zdążyłem jeszcze zajść na Zeitgeber czyli Speedy J & Lucy, gdzie Panowie bardzo cicho i minimalistycznie rozwijali swój set, ale z ogólnego posłuchu wynika, że zdecydowanie warto było zostać z nimi do świtu.

Podsumowując ten na pewno trudny dla organizatorów festiwal, wielkie brawa należą się dla dźwiękowców dbających o nagłośnienie wszystkich scen. To naprawdę godne podziwu, że można w tak niesprzyjających warunkach budować pełne i selektywne spektrum dźwięków, podczas gdy większe festiwale po wielu latach doświadczenia nadal zaliczają wtopy na tym polu.

Z pewnością warto na przyszłość zadbać o lepszą komunikatywność w przypadku nagłych zmian w line-upie (centralny telebim informacyjny?) oraz o festiwalowe książeczki, których ponoć nie sposób było dostać poza Biurem Prasowym o czym informowali mnie kolejni festiwalowicze pytający gdzie je zdobyłem. Muzycznie ta edycja nie powaliła, ale i tak magia miejsca (ah ta zielona skarpa!) w połączeniu z wszechobecnie pozytywną atmosferą każą wyczekiwać dziesiątej, więc jubileuszowej edycji najbardziej imprezowego festiwalu tego kraju.

zdjęcia autorstwa Music Foto Kolektiv

www.audioriver.pl
www.facebook.com/audioriver