Fascynujący dokument przenikania się różnych wpływów na nowofalowej scenie lat 80.
Kiedy w 1981 roku doszło do rozłamu w drugiej obok Cabaret Voltaire najbardziej wpływowej grupie industrialnej z Sheffield – Clock DVA – Paul Widger, Roger Quail i Charlie Collins zatrudnili nowego muzyka – Terry’ego Todda – a potem przystąpili do poszukiwania frontmana, który miałby zastąpić Adiego Newtona, pozostającego przy dawnym szyldzie.
Początkowo przy mikrofonie miał stanąć sam… Stephen Mallinder z Cabaret Voltaire. Obowiązki w macierzystej formacji sprawiły jednak, że muzycy zdecydowali się zatrudnić kogoś innego. Ich wybór padł na Petera Hope’a. Ekspresyjny wokalista, którego głos łączył bluesową nutę Captaina Beefhearta z dzikością Nicka Cave’a, idealnie wpasował się w industrialny funk prezentowany przez kolegów.
Tak narodził się zespól The Box, który w latach 1983 – 1984 nagrał dwa albumy dla wytwórni Go!Disc. Trudna i wymagająca muzyka grupy miała początkowo zdecydowanie „żywe” brzmienie. Z czasem jednak muzycy zapragnęli zmian – i zwrócili się wtedy o pomoc do mistrzów eksperymentalnej elektroniki z Cabaret Voltaire. Mieli oni już wówczas swoje słynne dziś studio Western Works w Sheffield – i właśnie tam powstał w październiku 1984 roku zestaw nagrań zrealizowanych przez Richarda H. Kirka.
Niezwykła to muzyka. Z jednej strony czuć w niej ciągle post-punkowy nerw, rozpisany na hałaśliwie brzęczące gitary, niczym w klasycznych nagraniach The Velvet Underground i schizofreniczny śpiew Hope’a („Low Commotion” czy „Spade Work”). Z drugiej jednak – ton całości nadaje już funkowa sekcja rytmiczna i zawodzący niczym w utworach Jamesa Chance’a rozbuchany saksofon („Curfew” lub „Crow Bar”).
W drugiej części zestawu wyraźniej czuć wpływ Kirka. Rytmika nabiera syntetycznego charakteru, wnosząc do muzyki mocny puls nowojorskiego electro, wokal Hope’a zostaje poddany studyjnym deformacjom, a wszystko to jest podrasowane dubowymi efektami („Bottle Drips Day” i „Bare Facts”). Zmianę szczególnie wyraźnie słychać w remiksach dokonanych przez Kirka – którym blisko do produkcji ówczesnego Cabaret Voltaire.
„@Doublevison” to fascynujący dokument przenikania się różnych wpływów na nowofalowej scenie Sheffield w połowie lat 80. To właśnie wtedy tradycja „czarnej” muzyki była śmiało anektowana przez „białych” muzyków wyrastających z punkowego boomu poprzedniej dekady. Dzięki temu jazz i funk zyskiwały zadzior i surowość, a industrial i post-punk – taneczny groove. Nigdy potem nie byliśmy świadkami tak efektownego zderzenia kultur – tym bardziej archiwalia opublikowane przez Klanggalerie są cenne.
Klanggalerie 2014
