Kolejna świeża produkcja spod skrzydeł londyńskiej wytwórni Lobster Theremin.
Po świetnie przyjętym „Lips” australijski producent postanowił pójść za ciosem, czego owocem będzie wydany w marcu tego roku materiał. Jego produkcje noszą znamiona house’u rodem z New Jersey przy jednoczesnym implikowaniu solidnych porcji rave’u, kwaśnych linii syntezatorów oraz brekbeatowych beczek.
Zaczynamy od będącego szlagierem tej epki „Neuromance”. To zamknięty w cyberpunkowych granicach utwór z drapieżnym początkiem oraz subtelnym rozwinięciem. Spłaszczona i przesterowana stopa zakreśla pole dla swingująych hi-hatów oraz wprowadza głównych autorów tego numeru – spokojne, wręcz odurzające kontemplacyjnym charakterem ambientowe pady.
„Death Whril” to zapowiedź wariacji z breakbeatem a jej rozwinięcie usłyszymy w ostatnim kawałku na tym wosku. Jeśli zaś chodzi o sam numer dwa tej produkcji to trzeba przyznać, że jest to najmroczniejsza część „Neuromance”. Pierwsze skrzypce odgrywa tutaj jakiś quasi-dronowy dźwięk poddany solidnej cyfrowej obróbce. Powtarzające się w tle chóralne pasaty wprowadzają mistyczny pierwiastek oraz stwarzają możliwość oderwania się od ziemskiego padołu. Zgrabne pętle perkusyjne powodują zintesyfikowanie działań w kontekście naszego ciała w obszarze zwanym klubem.
„Compton” stanowi synthową reminiscencję do pierwszego utworu ale z całkowicie odmienną rytmiką. To ciepłe i leniwe popołudnie, gdzie przy pomocy euforycznych breaków oraz pulsującej linii basowej zapowiadany jest spontaniczny wieczór. To okres wakacji i wolnego czasu z mewami nad głową, białym piaskiem pod nogami i zimnymi napojami w dłoni. To takie nielutowe 🙂
06.03.2015 | Lobster Theremin
