Khun Narin

Nie każdy może pochwalić się taką pomysłowością w wykonaniu mobilnego soundsystemu, jaki zaprezentowała tajlandzka grupa Khun Narin.

Wszystko zaczęło się w okolicach 2011 roku, od zamieszczenia nagrania na YouTube, na którym widzimy jak międzypokoleniowa formacja Khun Narin (pochodząca z małej wsi oddalonej setki kilometrów od Bangkoku) wykonuje swoje nagrania, grając w miejscowym barze pod tzw. chmurką. Niesamowite jest to, że tajlandzcy artyści nie tworzą muzyki kojarzącej się z tanim festynem (u nas powiedzielibyśmy disco polo), wręcz przeciwnie – bo serwują słuchaczom ciekawą mieszankę gitarowego rocka psychodelicznego z lat 60. i 70., z domieszką lokalnej tradycji, choćby przez wykorzystanie i zmodyfikowanie 3-strunowej lutni phin. Myślę, że sam Prince byłby zachwycony kształtem tego instrumentu (tutaj dobrze to widać). Ale na tym członkowie Khun Narin nie poprzestali i wymyślili łatwy w transporcie zestaw nagłośnieniowy składający się ze wzmacniaczy, kolumny basowej, efektów gitarowych i dodatkowych głośników umiejscowionych na samej górze tego soundsytemu. Niech więc biorą z nich przykład wszystkie kapele wyruszające w trasy koncertowe w towarzystwie tirów obładowanych sprzętem.

Ich muzyką zainteresował się amerykański producent Josh Marcy, który postanowił wybrać się do Tajlandii, by przyjrzeć się im z bliska. Pierwszy album Khun Narin – „Khun Narin’s Electric Phin Band” ukazał się w 2014 roku. W marcu tego roku pojawił się drugi longplay, pt. „II” nakładem Innovative Leisure (jest winyl, CD i kaseta). W mojej opinii, cały ten kontekst związany z oryginalnym sposobem prezentowania swojej twórczości w połączeniu z instrumentalną gitarową muzyką sprawia, że obcujemy z czymś wyjątkowym, nawet pomimo wielu niedoskonałości w brzmieniu czy wykonaniu (choć solówki gitarzysty/lutnisty robią miejscami spore wrażenie). Po kilku chwilach, kiedy słyszymy takie nagranie jak „Phom Rak Mueang Thai”, wszystkie techniczne aspekty przestają mieć jakiekolwiek znaczenie.