Bez niepotrzebnej spinki.
Od czasu pierwszego albumu Travisa Stewarta i Praveena Sharmy minęło już pięć lat. W tym czasie ten pierwszy, działając solo pod szyldem Machinedrum, zdobył sławę innowatora dubstepu, trafiając pod skrzydła Ninja Tune. Ten drugi również nie próżnował – i objawił światu swój projekt Braille, specjalizujący się w energetycznym UK garage’u. W końcu jednak obaj panowie ponownie spotkali się w studiu. Efektem tego długo oczekiwany drugi album Sepalcure.
„Folding Time” otwiera „Fight For Us” – eteryczne R&B, łączące świetliste klawisze z akustyczną gitarą i słodkim głosem Rochelle Jordan. Podobnie jasne brzmienia dominują w muzyce duetu, kiedy bierze się on za dubstep. „Devil Inside” i „No Honey” zaskakują swą lekką rytmiką i stonowanymi aranżacjami, w których główną rolę odgrywają wokalne efekty. Więcej energii pojawia się na płycie wraz z „Hearts In Danger” i „Loosen Up”, gdyż tym razem producenci sięgają po dynamiczny jungle, wypełniony szeleszczącymi breakami i pohukującymi basami.
Ciepłych melodii nie brakuje z kolei, gdy Sepalcure skręcają w stronę jamajskiego dubu. „Been So True” i „Dub Of” mają pastelowe brzmienie, które tworzą łagodnie płynące pasaże onirycznych syntezatorów, uzupełnione jedynie dyskretnym pulsem. Kulminacją tego rozmarzonego grania okazuje się być „Hurts So Bad”, w którym rozmyty dub zamienia się wręcz w skorodowany ambient. Na koniec Stewart i Sharma powracają do bardziej dynamicznego grania, serwując „Ask Me”, w którym znów uderzają jungle’owe breaki, tonowane jednak przez zmysłowy śpiew Angeliki Bess.
Pięć lat temu debiutancki album Sepalcure był witany jako objawienie nowej formuły dubstepu, który w tym czasie zamieniał się w bardziej amorficzną bass music. Dzisiaj nowa muzyka tworzących duet producentów nie ma już tak przełomowego znaczenia. I chyba oni sami zdają sobie również z tego sprawę, serwując nam zupełnie niezobowiązujący zestaw premierowych nagrań, które słucha się z dużą przyjemnością, ale mając świadomość, że tym razem już nie dostaliśmy od nich epokowego dzieła. Mocne nasycenie muzyki z „Folding Time” wokalami sprawia, że w sumie blisko jej do popu – choć oczywiście w jego dosyć egzotycznej formule.
Hotflush 2016
