Psychodeliczny trip – jak u Davida Lyncha.
David Moufang dał się nam poznać już wiele lat temu jako Move D i Deep Space Network, ma też za sobą prowadzenie (wspólnie z Jonasem Grossmanem) nieodżałowanej wytwórni Source w Heidelbergu. Jonaha Sharpa można uznać z powodzeniem za pioniera nowoczesnego ambientu, co potwierdzają jego wspaniałe płyty pod nazwą Spacetime Continuum realizowane w latach 90. Juju & Jordash to z kolei dwaj młodsi koledzy tych dwóch weteranów, których trzeba docenić za wprowadzenie w ostatnich latach do deep techno mocnych wpływów jazzu, czego dowodem ich wydawnictwa dla Dekmantela.
Drogi tych artystów przecinały się już wielokrotnie. Moufang i Sharp od lat tworzą majestatyczną wersję deep techno pod nazwą Raegenz. Z kolei Juju & Jordash wspólnie z Moufangiem powołali do życia trio Magic Mountain High, w którego muzyce po raz pierwszy do głosu doszła tak typowa dla wszystkich tych twórców miłość do improwizowania na analogowych syntezatorach. Cztery lata temu cała czwórka po raz pierwszy zagrała na żywo podczas krakowskiego Unsoundu. Trzy lata później projekt ochrzczony nazwą The Mullholand Free Clinic dał serię koncertów w Berlinie pod hasłem „Away”. Zarejestrowany wtedy materiał trafił teraz na debiutancki album kwartetu.
Zgodnie z tym, czego można się było spodziewać, wypełnia go rozbuchana muzyka o improwizatorskim tonie. Jest tutaj miejsce na spleciony z dubowych korozji i pełen egzotycznych efektów kosmiczny ambient („Vital Signs”), ale przede wszystkim na przestrzenne deep techno nasycone industrialną elektroniką („Boneset”) i hipnotyczny deep house, który niesie partie psychodelicznej gitary czy jazzowe wstawki Rhodesa („Ebb & Flow”). Ta gęsta, pełna niespodziewanych zwrotów akcji muzyka, porywa nie tylko transowym pulsem i pomysłową melodyką („Pillow Therapy”), ale przede wszystkim swymi bogatymi aranżacjami, tworzonymi co najciekawsze „na żywo” („The Dawgs Are Alright”).
Choć trzy winylowe krążki składające się na debiutancki album The Mullholand Free Clinic trwają prawie półtorej godziny, kolekcja ta wcale nie nudzi. Przeciwnie: tworzy odrealniony klimat, w którym odbijają się niczym w zwierciadle największe fascynacje członków formacji. Od chmurnej kosmische musik i sielskiego ambientu, przez galopujące techno i korzenny house, po rozwibrowany jazz i funkową fusion. Jeśli byliście na koncercie tego kwartetu podczas krakowskiego Unsoundu, zestaw ten przypomni Wam jego ekstatyczny nastrój. Jeśli nie – poznajcie koniecznie tę wspaniałą muzykę po raz pierwszy.
Away Music 2017
Jaki lynchowski trip? Rzadkie i mdłe elektro-gówno dotykane miękkim jazzowym siusiakiem i podlizane bardzo przypadkową, czasami wręcz infantylną ‚psychodelą’. Nadaje się co najwyżej jako tło do pseudoawangardowych pokazów mody w fashion tv albo jako przerywniki do programów o hodowli pudli i uprawie rododendronów – jak niestety większość takiej muzyki.
Jeśli Lynch kojarzy Ci sie tylko z Julee Cruise, to powinieś trochę rozszerzyć horyzonty. Ale to co napisaleś wskazuje, że raczej to może wykraczać poza Twoje mozliwości intelektualne. Chyba pomyliłeś adresy.
Paweł, lynchowski trip to przede wszystkim jakaś dawka głębokiego niepokoju, niebezpieczeństwa, mroczne sekrety które czychają tuż pod bezpieczną powłoką i pozornym spokojem. Na upartego można znaleźć na tej płycie trochę takiego klimatu (np. w otwierającym utworze), ale im dalej w las tym mniej drzew i bardziej robi się z tego muzyka do windy i kotleta – może i do bardziej awangardowego kotleta z kuchni fusion, ale mimo wszystko…
Dla mnie ta plyta jest mocno psychodeliczna – a takie jest kino Lyncha. Nieprzypadkowo kwartet ma w nazwie Mullholand. Poza tym panowie improwizuja az milo – a lyszales o improwizacjach do kotleta?
osobiście, czekam na repressy z source , biblioteka ciekawej muzyki .