Urocza muzyka jak sprzed dwóch dekad. Ale ze współczesnym uderzeniem.
Kiedy niemiecki producent Martin Enke z Lipska zaczynał działalność na początku minionej dekady, początkowo nie mógł się skoncentrować na jednym stylu. Firmując swe nagrania szyldem Lake People, jak również Llewellyn i Trickform, sięgał z powodzeniem po electro i house w minimalowej wersji, jak również po zdubowane eksperymenty z techno i IDM-em. Sytuacja wyklarowała się dopiero w 2013 roku, kiedy nawiązawszy kontakt z monachijską wytwórnią Permanent Vacation, skoncentrował się na nastrojowej elektronice w stylu lat 90., czego podsumowaniem okazał się jego debiutancki album „Purposely Uncertain Field”. Dwa lata później artysta wraca z nowym wydawnictwem.
I znów Lake People wyczarowuje ze swoich analogowych syntezatorów wspaniałe brzmienia. Zaczyna się od pomysłowego electro, w którym połamane rytmy sąsiadują ze zdubowanymi akordami i bajkowymi klawiszami. W „Subsurface” uderza już twardy bit techno, a towarzyszą mu modulowane dźwięki Hammonda, kojarzące się z kraut rockiem. „Mutual Isolated” dudni tym samym rytmem, a tym razem kontrapunktem są dlań ambientowe pasaże uzupełnione detroitowymi akordami. W „Catharctic” niemiecki producent przełamuje głębokie techno mechanicznym pulsem rodem z electro, zanurzając wszystko w symfonicznych syntezatorach.
Druga część albumu zaczyna się od „Syuzhet” – wycieczki w stronę dub-house’u, mocno jednak nasyconego nostalgią, poprzez zestawienie drżących klawiszy z tęsknym piano. „Spark Eroded” wprowadza na płytę acidowe efekty, które oplatają przyjazną melodią chicagowskie rytmy wyciskane z automatu perkusyjnego. Enke nie zapomina oczywiście o electro. Dostajemy je ponownie w „Delusive”, gdzie jednak jest też miejsce na dźwięki Rolanda TB-303. Album wieńczy klasyczny breakbeat w brytyjskim stylu – ozdobiony jednak fortepianową fantazją i seksownym samplem dziewczęcego głosu.
„Phase Transition” zawiera wszystko to, co stanowiło o sukcesie „Purposely Uncertain Field”: zgrabnie przywołane echa muzyki sprzed dwóch dekad, umiejętnie wykreowany nastrój zadumy, uwodzące swym szlachetnym pięknem melodie i analogowy ton. Z drugiej strony tym razem jednak Martin Enke podkręcił swą muzykę bardziej na współczesną modłę. Decyduje o tym przede wszystkim jej brzmienie: mocne, momentami nawet ciężkie, głębokie i przestrzenne, bliskie aktualnej wizji techno czy electro. Połączenie to sprawdziło się idealnie: powstały przebojowe kompozycje, które uderzają również klubową mocą.
Mule Musiq 2017
kapitalnie odprężająca pozycja. na słoneczne lato, którego nie ma, jak znalazł.;)