Diablo sprawna żonglerka.
Laurel Anne Chartow zabłysnęła w 2012 roku albumem „Quarantine” uznanym za płytę roku przez magazyn „The Wire”. Od tego czasu każde jej posunięcie było uważnie śledzone przez rosnące grono słuchaczy. Jej awangardowe zapatrywanie na istotę muzycznej struktury skusiły wielu odbiorców swoją świeżością. Nie byłem do końca usatysfakcjonowany jej drugim albumem, ale to już przeszłość. Bo ta urodzona w Ameryce, a obecnie mieszkająca w Berlinie, kompozytorka wypuściła trzecią płytą będącą oazą swobody i wolności twórczej. Po tej płycie można by ją nawet nazwać technomaniaczką wizjonerką.
Bazą „Dust” są eksperymenty z dźwiękiem, głosem i rytmem. Silnie awangardowa zawartość została pozbawiona hermetyczności. Autorka poświęciła mnóstwo pracy, aby w tej gęstwinie poukrywać interesujące tropy, podchwytliwe melodie oraz obróbkę głosu. Miejscami „Dust” jest wyzywająco abstrakcyjny, żeby za moment zaskoczyć retro nawiązaniem. Nie samą syntetyczną warstwą człowiek się tu pożywi. Bardzo dobre partie saksofonu prezentuje Sam Hillmer – w mocnym „Arschkriecher” oraz zjawiskowym „Do U Ever Happen”. W tym drugim utworze możemy usłyszeć też Julię Holter na wiolonczeli. To jeden z najlepszych momentów na płycie z dźwiękiem elektrycznego fortepianu Wurlitzera.
Wrażenie robi „Who Won?” z monologiem Michaela Salu. Tu nieco deszczowa aura przepleciona jest ze wstawkami instrumentów dętych. Strukturę rozbijają wymawiane z manierą robota zdania („The house is very big” czy „What`s the password?”). Od posądzenia o tani eksperyment chroni ten utwór bardzo frapująca i wciągająca muzyka. Używający popowych chwytów „Syzygy” urzeka surrealistyczną aurą. Eskapistyczny w swej wymowie przynosi jedną z niezatapialnych chwil na płycie. Z kolei w „Moontalk” uwagę zwraca odwołanie się do estetyki lat 80. Halo zawarła tu też strzępki rozmów, śmiechów oraz dźwięk urwanego połączenia telefonicznego. Dodała parę gitarowych akordów oraz japońskie chórki. Najdziwniejsze jest to, że to wszystko współgra znakomicie ze sobą.
https://www.youtube.com/watch?v=rDjD_Hd-ODE
Impresjonizm aż wycieka z każdego zakątka albumu. Równowaga momentów trudnych i łatwych sprawia, że „Dust” może trafić nie tylko do zamkniętego grona redakcji, portali czy entuzjastów nowoczesnej muzyki. Z dużym zamysłem ta płyta została rozplanowana. Najbardziej przystępny „Jelly” sąsiaduje z bardzo awangardowym „Koinos”. Laurel Halo sprawia wrażenie panującej nad swoim zamysłem artystycznym. Sporo tu powtykanej poetyckości. Autorka występuje w postaci katalizatora muzycznego. Goście pojawiają się i znikają, tak samo instrumentalnie obchodzi się z dźwiękami. Ta żonglerka stylami, instrumentami, rytmem oraz pomysłami przynosi jedną z najlepszych płyt, nie tylko tego roku.
Hyperdub | 2017
