Buchają kłęby fabrycznej pary.
O tym belgijskim producencie usłyszeliśmy w 2011 roku, kiedy kolektyw Sandwell District opublikował jego podwójny zestaw „Counting Triggers”. Szybko okazało się, że znajdująca się na obu krążkach eksperymentalna wizja techno, nie jest pierwszym gatunkiem eksplorowanym przez Yves De Meya. Zadebiutował on już na samym początku wcześniejszej dekady pod szyldem Eavesdropper, tworząc mocno nasyconą noise’m wersję breakbeatu i drum’n’bassu. Potem objawił się jako twórca minimalowego ambientu, podejmując współpracę z pododdziałem słynnej 12k – Line.
Tak naprawdę erupcję oryginalnych pomysłów Belg przeżył w tej dekadzie. Najpierw nawiązał współpracę z Peterem Van Hoesenem w duecie Sendai, który zaserwował porywającą wersję dubstepu i techno, utrzymaną w stylistyce Raster Noton. Potem przyszedł czas na jego autorskie realizacje, które miały bardziej abstrakcyjny charakter, stąd trafiły do katalogu pododdziału Mego – Spectrum Spools. Jakby tego było mało, rozpoczął działalność również jako Grey Branches, nagrywając dla prowadzonej przez duet AnD i Toma Diciccio tłoczni Inner Surface Music.
Głównym wątkiem nagranego pod tym szyldem albumu są ciężkie i masywne kompozycje osadzone na połamanych i zbasowanych bitach, odwołujące się wyraźnie do dokonań artystów ze Strobiscopic Artefacts, jak Lucy czy Dadub („Acrylic Hunger” lub „Rushed Corrosion”). De Mey kładzie jednak większy nacisk na industrialną obróbkę dźwięku, rezygnując z dubowych przestrzeni na rzecz fabrycznych odgłosów i metalicznych efektów („Arches” czy „Rammed”). Jakby tego było mało – w kilku nagraniach czerpie garściami z klasyki EBM, wykorzystując mocne akordy w stylu DAF („Neuroclaps”) i motorykę electro („Beval”).
Wszystko to ma gęste brzmienie i bucha kłębami pary, niczym posuwająca się powoli, ale nieuchronnie do przodu ciężka i ogromna maszyna. Ta fizyczność tej muzyki również odsyła nas do post-punkowego idiomu z połowy lat 80., kiedy to za sprawą SPK, Cabaret Voltaire i Nitzer Ebb industrial nagle złapał taneczny rytm rodem z „czarnego” funku i stał się sensacją w modnych klubach. Muzyka Yves De Meya ma podobną energię, choć opakowaną w zdecydowanie nowoczesne dźwięki, wywiedzione z techno czy nawet dubstepu. Co ciekawe – wszystko to zostało zagrane na modularnych syntezatorach. Oldskulowy sznyt został więc zachowany.
Inner Surface Music 2017
