Strycharski gra Dolphy`ego.
Dominik Strycharski nie przestaje mnie zaskakiwać. Ten niestrudzony muzyk poszerza, co i rusz swoje poszukiwania artystyczne. Tym razem wziął się za bary z prawdziwą legendą free jazzu. Chodzi oczywiście o Erica Dolphy`ego. Dolphy nigdy nie szedł na łatwiznę. Nigdy nie chciał łagodzić swojego brzmienia, żeby przypodobać się szerszej publice. Niepohamowany był w swoich poszukiwaniach nowej definicji muzyki. W tym celu potrafił rozpisywać na nowo kompozycje Bacha czy Strawińskiego. Ten saksofonista i flecista zapisał się w historii muzyki głównie za sprawą swojej legendarnej płyty „Out to Lunch!” wydanej przez Blue Note. Z tej właśnie płyty pochodzą pierwsze trzy utwory zagrane przez Strycharskiego na „Flauto Dolphy”.
Nasz flecista poszedł na całość. Przygotował występ, który został zarejestrowany na tej płycie. Występ podczas, którego ograniczył się tylko do gry na flecie. To zabieg karkołomny, szczególnie w przypadku takiego utworu jak „Iron Man”, który w oryginalne został nagrany z big bandem. Tu Dominik Strycharski jest sam. Jego bezkompromisowe podejście się broni. Tu rządzi czysto fizyczny aspekt. Słychać przełykanie śliny, przerwy na oddech czy inne dźwięki towarzyszące fizycznej pracy. Bezpośredniość odbioru nie kłóci się z jego intymnością. Żywiołowość bliską szaleństwu można usłyszeć w „Gazzelloni”. Jednoosobowo musi zastąpić jazzowe składy, bo w trakcie występu nie ma za sobą choćby perkusji. Jego oddanie oryginałowi przynosi wyraźny entuzjazm oraz czystą energię, która oddziałuje na słuchacza. Całość kończy zachęta, aby słuchać Dolphy`ego, bo warto. I ja się pod tym podpisuję dopisując: „Dominika Strycharskiego również”.
Fundacja Słuchaj | 2017
