Wpisz i kliknij enter

Frank Bretschneider – Lunik

Awangarda też lubi potańczyć.

Aż trudno uwierzyć, że ten niemiecki producent tworzy od 1983 roku. Mieszkał wtedy w komunistycznym raju – w Karl-Marx-Stadt (dzisiaj Chemnitz) na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Mimo, że tajna policja STASI skutecznie tłumiła tam wszelkie przejawy fascynacji „zgniłym Zachodem”, on uruchomił wytwórnię Klangfarbe i jej nakładem wydawał i dystrybuował kasety magnetofonowe. Znajdowały się na nich nagrania zarówno jego samego, jak i tworzonych przezeń z kolegami zespołów – AG Geige, Kriminelle Tanzkapelle czy Stein Im Brett. Była to eksperymentalna i minimalistyczna elektronika natchniona duchem Der Plan i The Residents.

Kiedy upadł berliński mur, Frank Bretschneider był więc już gotowy na eksplozję nowych brzmień. Najpierw powołał do życia z kolegą z Chemnitz – Olafem Benderem – firmę Rastermusic, która po połączeniu z Notonem, dowodzonym przez Carstena Nikolaia, zamieniła się w berlińskie imperium klinicznego minimalu – Raster-Noton. Nasz bohater nie poprzestał na działalności wydawniczej i do dziś regularnie nagrywa zarówno pod swoim imieniem i nazwiskiem, jak również jako Komet, ale też we współpracy z przyjaciółmi, w grupach Produkt, Signal i Tol. To właściwie post-techno – czyli wszelkiego rodzaju współczesne eksperymenty, od IDM-u, przez glitch, po ambient.

Od czasu do czasu Bretschneider przypomina sobie o bardziej przystępnej elektronice, którą zachwycił się na początku lat 90. Po raz pierwszy zdarzyło się to sześć lat temu, a efektem tego był album „Komet” nagrany dla Shitkatapult. Teraz dostajemy jego następcę. „Lunik” w swej lwiej części zorientowany jest na minimalową wersję cyfrowego dubu. To masywne nagrania osadzone albo na głębokim pulsie basu („Elektrik”), albo na metalicznych breakach („Numerik”). Podkładom tym towarzyszą zredukowane partie syntezatorów – ciepłe, pastelowe i psychodeliczne („Logik”). Co ciekawe: nie brak w tej muzyce melodii, którą wnoszą raz za razem te rudymentarne elementy muzyki klubowej („Elastik”).

Pod koniec zestawu, pojawiają się inne rytmy. „Statik” to futurystyczny breakbeat, nasycony glitchowymi efektami. W „Plastik” rozbrzmiewa epicki techno-trance sprzed ponad dwóch dekad, zogniskowany na przestrzennych akordach klawiszy. „Mechanik” lokuje się w formule zwartego electro-funku, w którym nie brak jednak kosmicznych świstów i szumów. Funkowa pulsacja dochodzi również ze „Sputnika” – choć to gorący house z soczystą partią „żywego” Rhodesa. Na finał rozbrzmiewa klasyczna kosmische musik – „Motorik”, przypominający wczesne dokonania Kraftwerk z początku lat 70.

Już same tytuły utworów z tegoż albumu przypominają manierę tytułowania kompozycji charakterystyczną dla Plastikmana. Bretschneider nie kryje bowiem, że jego wczesne eksperymenty z muzyką klubową zostały w latach 90. zainspirowane właśnie pierwszymi płytami Richiego Hawtina pod tym pseudonimem. Tak brzmi również i muzyka z „Lunika”: czy to dub, czy to electro, czy to techno, czy to house, za każdym razem dostajemy te gatunki w minimalistycznej wersji o stłumionej energii i odrealnionym nastroju. Słucha się tego świetnie, bo niemiecki producent ma dryg do takiego rodzaju grania, jak rzadko kto.

Shitkatapult 2018

www.shitkatapult.com

www.facebook.com/shitkatapult.label

www.frankbretschneider.de

www.facebook.com/frankbretschneider.music







Jest nas ponad 15 000 na Facebooku:


Subscribe
Powiadom o
guest
3 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
Jędrek
Jędrek
6 lat temu

Generalnie o starszych płytach różnych maści mistrzów przydałoby się zdań parę … ale cały czas idzie nowe no i represiki

e'M
e'M
6 lat temu

Super materiał. Dzięki!

db
db
6 lat temu

Świetna recenzja. Dobre uderzenie na dobry już-nie-taki-początek roku.

Gwoli Mistrza – a może by tak, pod pretekstem nowej płyty, spreparować serię tekstów, albo chociaż obszerny artykuł poświęcony pobocznym projektom Bretschneidera (a także jego starszym płytom), na temat których internet z biedy aż piszczy? Postulowałbym. Stanowczo 😉

Polecamy