Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.
Chcąc nie chcąc Oscar Mulero wyrósł na postać, która w symboliczny sposób personifikuje współczesne techno. Postawny, wytatuowany, z rozczochraną fryzurą i mrocznym spojrzeniem wydaje się we wręcz idealny sposób uosabiać twórcę ciężkiej i chmurnej muzyki. Zarówno jego didżejskie sety, jak i autorskie płyty nigdy nie rozczarowały słuchaczy tego gatunku: to zawsze solidna bombardierka, jedynie dyskretnie uzupełniona bardziej eksperymentalnymi wtrętami. Na początku tego roku Hiszpan odsłonił przed nami jednak drugą stronę swej muzycznej twórczości na minialbumie „Acceptance”. Pełnym rozwinięciem tego wątku jest wydana dwa miesiące później płyta „Perfect Peace”.
Krążek otwiera „Ataraxia” – tektoniczne techno w stylu Ostgut Ton o rwanym pulsie i ambientowym kontrapunkcie. Podobnie wypada „On Eternal Power”, z powodzeniem łącząc sprężyste breaki z chmurną elektroniką. „Unwavering Departure” to już zimne i mechaniczne electro, którego nie powstydziłby się sam Anthony Rother. W „Resolution” otrzymujemy z kolei oldskulowy dubstep, dudniący potężnymi bitami i świdrujący metalicznymi loopami. Jest tu również miejsce na pozbawione rytmu syntezatorowe miniatury: ambientową „Surrender The Soul” i bliższą kosmische musik „Ouroboros”.
Druga część płyty lokuje się w formule niemal klasycznego IDM-u ze szkoły Warp, Rephlex czy DiN. Zaczyna się od „Embraced To The Last Breath”, w którym funkowo pulsujący bas oplatają lodowate smugi klawiszy. „Return To Ash” ma w sobie coś z melancholii dawnych dokonań Arovane, wpisując tajemnicze głosy w eteryczną elektronikę. Bliżej tradycyjnego downtempo z drugiej połowy lat 90. lokuje się „Swathed In The Absolute”, nurzając się w psychodelicznych syntezatorach. Stąd krok do dub-techno – i zostaje on poczyniony w smolistym „The Arms Of Fate”. Całość wieńczy „Finality Of Performance” – chłodny IDM o klawesynowym brzmieniu w stylu wczesnego Autechre.
Bez względu na to, za jaką stylistykę bierze się Oscar Mulero, każdy utwór z „Perfect Peace” wypada znakomicie. Choć wyjątkowo to różnorodny zestaw, wszystkie kompozycje łączy charakterystyczny mrok i zaduma. Zarówno tytuł płyty, jak i poszczególnych nagrań wskazują, że za temat swego krążka hiszpański artysta obrał tym razem życie po śmierci. Ponieważ okładka i tytuły poszczegolnych nagrań wskazują, że podejmuje te rozważania w ujęciu mistycznym, nie ma tu miejsca na rozpacz i strach. W muzyce z albumu dominuje raczej wyciszona nadzieja, zza której wyłania się przedwieczne Światło.
Semantica 2018
