Wiadro improwizacji.
Fundacja Kaisera Söze coraz silniej zaznacza swoją pozycję na rynku wydawniczym. Po najnowszym wydawnictwie oczekiwania na każdą, następną premierę, będą rosnąć. Trudno jednak nie cieszyć się z takiego pochodu płyt znaczących. Od razu do kolekcji należy dodać płytę duetu Artur Majewski i Patryk Zakrocki. Majewski (trębacz) znany z Mikrokolektywu czy Robotobiboka, natomiast Zakrockiego (altowiolistę) znać można z SzaZa lub Spontaneous Chamber Music. Przywołane wyżej wiadro ma symbolizować naczynie o mierzalnej pojemności. Mógłbym wskazać jakiś większy zbiornik wodny, ale to byłoby bliskie pretensjonalności i mijałoby się z celem. Wiadro to ciężar jaki każdy jest w stanie unieść, więc improwizacja na „Czasie panowania traw” nikogo przeciążyć nie powinna.
Pełny brak sztywnej formy cechuje grę artystów. Muzyka Majewskiego i Zakrockiego właściwie trwa, a my po prostu przytykamy do tego ucho. Zupełnie jak powietrze, którym oddychamy, staje się rzeczą oczywistą. W zamyśle jest to muzyka organiczna i nieskrępowana definicjami. Na pewno nie rytm rozdaje karty w tym układzie. Twórcy dają możliwość przyjrzenia się bliżej ich dźwiękom, dostrzec różnorodność i docenić rolę przestrzeni. Już na początku rzucają mocną rzecz w postaci szesnastominutowego „Czasu panowania traw”. Niejako dla przeciwwagi dorzucili niespełna trzyminutowy „Promienie tylko się odbijają”. I znów, brak sztywnych reguł, prowadzić może tylko skupienia uwagi.
Brakuje mi wiedzy biologicznej, aby jakoś dookreślić związek muzyki duetu z naturalnym środowiskiem, ale że taki jest, świadczy chociażby okładka. Nazbyt wiele czasu kosztowało mnie intelektualne podejście do tej materii. Po kilku przesłuchaniach odpuściłem je więc i zdałem się kompletnie na odczuwanie. Ta ucieczka od rozumu wydaje mi się dobrym kierunkiem, aby w pełni docenić „Czas”. W zakresie instrumentów mamy kornet, altówkę i mbirę. Panowie sięgnęli też po delikatną elektronikę (delay, ring modulator). Przestrzeń, która odgrywa tu niemałą rolę, najpełniej wybrzmiewa w „Chlorochwilach”. Pomimo absolutnego minimalizmu, to najbardziej esencjonalny utwór z zestawu.
Trzymając się nawiązania do natury, „Więzy krwi” kojarzą mi się z jakąś formą ptasiej melodii. Rozdrgane niczym trel. Inny z natury jest zamykający „Jeszcze jeden trop”. Z jakiejś głębi dźwięki się wydobywają. Rezonują z otaczającą przestrzenią dając poczucie obcowania z czymś intymnym i mrocznym. Nie jest to mrok rodem z horroru, a raczej ten kojarzony z nocą w lesie. Znakomite podsumowanie nietuzinkowej płyty. Nawet jeśli nie chce się wam wyjść na łono przyrody, to przyroda może przyjść do was. Skoro więc Yuval Noah Harari w książce „Homo deus” przestrzega przed postępem technologicznym, to może jednak powinniśmy się oddać we władanie natury. Czas, aby trawy zapanowały przy akompaniamencie Majewskiego i Zakrockiego rzecz jasna.
Fundacja Kaisera Söze | 2018
